Arcade Fire mept ons de ring uit
Arcade Fire
Gezien in Sportpaleis Antwerpen op 19/4
Hebt u de drummer ooit al in de gaten ge houden bij Arcade Fire? Jeremy Gara heet die, en ook al krijgt hij af en toe versterking van Regine Chassagne, hij moet toch zowat de hardst werkende man zijn in een band die zich altijd in een razende trance werkt. Tij dens meer dan één tournee bond de hele bende – donder dag waren ze met negen – een trommel voor bij elk mo ment dat ze geen ander instrument moesten bespelen.
Donderdag was het Will Butler (de broer van frontman Win) die naar zo’n trom mel greep voor ‘Rebellion lies’, en er was ook een percussionist die zich continu uit de naad werkte. In ‘Neighbor hood # 1 (Tunnels)’ mishandelde Will dan weer een tam boerijn, en Chassagne speelde ook syndrums, xylofoon en zelfs flessen. En altijd snellen de melodie en de zang van Win Butler en Regine een halve tel voor die ritmische motor uit, alsof ze bang zijn het leven te missen.
Het was nét niet zo geweldig als op Rock Werchter vorig jaar, maar toch uitstekend. Het geluid was vaak modderig, en ze waren weer zo eigenwijs om in het begin van de set een paar nummers te stoppen die zelfs zij niet kunnen redden, zoals ‘Peter Pan’. Maar wat speelde het duo ‘Neon bible’ / ‘Rococo’ prachtig met stemmingen en instrumenten.
Het podium was een boks ring midden in het Sportpaleis, de negen muzikanten lie pen er door het publiek naar toe terwijl ze als boksers wer den aangekondigd; op de lichtkrant boven de ring verschenen reclames, één keer Regine Chassagne, cool op de keytar, met achter zich echtgenoot Win Butler.
werden we opgeroepen onze gsmlampjes aan te steken of verscheen de tekst karaokege wijs.
Arcade Fire is een stadion band geworden die soms de draak steekt met stadionbands. Dat werkt niet altijd, ook al omdat we hen zo graag zien als een bloedserieus, elektrisch Leger Des Heils. Maar in ruil voor sche ve disconummers als ‘Electric blue’ of ‘Sprawl II (Mountains beyond mountains)’ mogen ze ons altijd een Bijbel aansme
ren. In het kolkende ‘Ready to start’ wisten we even hoe ze het doen. Volwassen vrouwen zongen met tranen in de ogen mee ‘I would rather be alone than pretend I feel alright’ – terwijl ze zich de ziel uit het lijf dansten. Gara en Chassagne lieten het tempo in drie tellen stilvallen, en pikten het dan weer op. Ons hart klopte willoos op de maat van Chassagnes rode drumsticks.
Zalig, toch?