Vervlogen droom aan de stroom
Bart De Wever had zowat de halve nacht in bed naar het plafond lig gen staren, zich afvragend of er niet hier of daar nog iets aan Antwerpen kon worden verbeterd: die laatste lichte toetsen die het ware kunstwerk kenmerken.
De volgende middag zat hij met zijn partijgenoot Lorin Parys op een terras met zicht op de Schelde. De lentezon stond boven een wolkeloze hemel, de vogeltjes sjirpten een vrolijk lied, de meisjes hadden hun kortste rokjes uit de kleerkast gehaald. Het leven leek licht en luchtig. Maar ondanks al deze gunstige omstandigheden gonsden in het hoofd van de NVAvoorzitter en burgemeester van Antwerpen sombere gedachten.
‘Ik heb de laatste dagen veel gepiekerd over onze visienota die we vorige maandag samen hebben voorgesteld, Lorin’, zei hij op ernstige, haast mistroostige toon. ‘Je hebt gelijk, jongen. Eenzaamheid is een verborgen kwaal, een probleem waar wij als Vlamingen niet graag over praten. Kunnen we daar eens over praten, Lorin?’
Het Leuvense NVAparlementslid keek zijn voorzitter ietwat verontrust aan. ‘Is er iets, leider? U kunt mij altijd in vertrouwen nemen’, zei hij.
Hij dacht dat dit van hem verwacht werd. Tegelijk was hij ervoor beducht dat De Wever op het punt stond intimiteiten met hem te delen. Voor je het wist, schurkte hij zich snikkend tegen je schouder aan. Parys’ vrees was voor barig.
‘Onderzoek toont aan dat meer dan anderhalf miljoen Vlamingen zich regelmatig eenzaam voelen’, vervolgde De Wever. ‘Dat is véél. Goed dat we daar als partij nu iets aan gaan doen. Ik ben het beu dat wij altijd afgerekend worden op onze harde thema’s: identiteit, immigratie, terreur. Het is tijd om te bewijzen dat wij ook een zachte kant hebben.’
‘Vooral u’, antwoordde Parys, die nog steeds niet goed wist in welke bedding het gesprek verder zou varen. Meedobberen dan maar.
‘Met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen is het geen slechte zet om ook eens ons sociale gelaat te tonen. Als we de grootste volkspartij willen blijven, dan moeten we ook een positieve boodschap laten horen, niet alleen maar de hardvochtige bende uithangen die migranten het land uitschopt, langdurig werklozen hun steun afpakt, zwaar zieken laat creperen, overal terroristen ziet en het land F35’s door de strot ramt.’
‘Juist’, zei Parys zuinig.
‘Maar het volstaat niet om dat te zeggen of om enkele vage initiatieven aan te kondigen. ’
‘Neenee!’
‘We moeten hardnekkige clichés uit de wereld helpen. Het zijn immers niet alleen oudere, behoeftige sukkelaars die eenzaam zijn. Ook relatief jonge, succesvolle, zelfs machtige mensen voelen zich in deze stad soms alleen en verlaten. Zeker als ze van de boerenbuiten, de parking, naar hier zijn komen wonen en niet vertrouwd zijn met de cultuur van onze metropool.’
‘Zo is het’, zei Parys stilletjes. ‘Vaak wéten we ook wie die eenzamen zijn. Waar ze wonen. Hoe we ze kunnen helpen. Maar wat doen we eraan?’
Lorin Parys moest toegeven: ‘Te weinig, voorzitter.’
‘We draaien het hoofd weg, Lorin. À propos! Zin in een kleine wandeling? Het weer vraagt erom.’
De wandeltocht liep langs de kaaien. De hemel stond nog steeds helder en blauw, de Schelde warmde zich in de voorjaarszon. Meeuwen draaiden dartel pirouettes in de lucht. De hele natuur leek met een glimlach getooid. Na een kilometertje rechtdoor gebaarde De Wever opeens: ‘Hier naar links.’
Lorin Parys was nog nooit in de Goedehoopstraat geweest, maar zijn voorzitter was kennelijk wél vertrouwd met het terrein. Hij stevende loodrecht af op een appartementsblok en belde aan. ‘Nodig jezelf eens bij een eenzame uit’, grijnsde hij.
Het was de Antwerpse CD&Vvoorzitter Kris Peeters die kwam opendoen.
‘Goed volk!’, schalde De Wever die al haast in de lift stond. ‘Kom binnen’, kon Peeters niet anders dan hem naroepen.
‘Toch geen belet?’, vroeg de NVAvoorzitter, toen hij zich enkele ogenblikken later in de sofa neerplofte. Mevrouw Peeters sleepte al een cola light aan.
De CD&Vkopman was nog altijd een beetje verrast door het bezoek. ‘Wat brengt u hier, Bart?’
‘Luister Kris, eenzaamheid is een verborgen kwaal. Schaam u daar niet voor. Zoals u deze week politiek spitsroeden gelopen hebt, zoals u door sommige van uw partijgenoten in de rug bent gestoken … Ik dacht, die mens: hij zal zich nu wel heel eenzaam voelen. Hij zal wel een luisterend oor, een troostende schouder kunnen gebruiken. Toch spijtig hé, die affaire met onze joodse vriend Aron Berger?’
Op datzelfde ogenblik weerklonk de bel ten huize Peeters. ‘Als je van de duivel spreekt’, grinnikte de CD&Vkandidaatburgemeester.
Enkele ogenblikken later deed Aron Berger, de chassidische jood waar iedereen het heel de week over had gehad, zijn intrede. ‘Yo! De mannen! En madame natuurlijk!’
Berger nam mevrouw Peeters in een hartelijke omhelzing, hij kuste haar drie keer op de wang, kneep zelfs speels in haar achterste. Maar haar een hand geven deed hij niet.
‘Vanwege mijn godsdienst’, legde hij uit.
‘Orval, zoals gewoonlijk?’, riep de gastheer vanuit de keuken.
De twee NVA’ers waren een tikkeltje confuus. ‘U wilde toch af van de ge boden die CD&V u oplegde, meneer Berger? Een hand geven aan vrouwen en dergelijke meer?’
Berger lachte slim. ‘Ik ben ook maar een mens.’
Peeters lachte ook. ‘U weet toch hoe rap het kan keren in de politiek? Maar we moeten veerkrachtig zijn en blijven ijveren voor de integrale samenleving, toch? Mijn goede vriend Aron is momenteel misschien verbrand bij CD&V. Maar hij ziet het nu opeens wel zitten bij de NVA. Nietwaar, Aron?’
‘Er is inderdaad veel overeenkomst tussen de NVA en de joodse gemeenschap’, knikte Berger.
‘Parbleu Bart, wat een aanbod! Grijp uw kans!’, grijnsde Peeters. ‘U wilt de joodse gemeenschap toch niet te kijk zetten?’
De NVAvoorzitter voelde zich opeens eenzaam. Zijn hoofd zocht de schouder van Parys. ‘Hebt ge misschien nóg een Orval, Kris?’
‘Het is typisch voor Vlamingen dat we er niet altijd graag over praten, voorzitter.’
‘Ik weet het, Parys’, antwoordde Bart De Wever, ‘maar het voelt toch wat vreemd na alles wat er gebeurd is.’
‘Alle begrip.’
‘Ook relatief jonge, succesvolle, zelfs machtige mensen voelen zich in deze stad soms alleen en verlaten. Zeker als ze van de parking komen en niet vertrouwd zijn met de cultuur van onze metropool’