Alternatieve titel: geilig hard
Theater ‘Heilig hart’, een tragikomedie als een lang uitgesponnen dubbeldate, is vederlichte kost.
Elke levensfase verdient zijn eigen crisis. De twee jonge koppels uit Heilig hart tonen hoe de opvolger van de quarterlifecrisis er zou kunnen uitzien: ze zijn nog te jong voor hun tweede jeugd, maar ook niet klaar voor een volwassen leven waarin huisje, kindje en de nodige relationele blutsen hen met de voeten op de grond zetten.
Hun tragiek wordt verbeeld in het decorontwerp: een ronddraaiend platform vol pilaren, waarop de personages in tegenwijzerzin moeten lopen om recht voor het publiek te blijven staan. Zo bieden ze weerwerk aan de tijd, want in deze tempel van de kinderlijke idylle is hun gestoei nog zonder consequenties.
Doelloos draaien
Compagnie Cecilia, het gezelschap van Arne Sierens, is waan zinnig populair in thuisstad Gent – nog voor de première was de speelreeks uitverkocht. Dat kan liggen aan de plaatselij ke tongval waarin de Ceciliaacteurs (Anemone Valcke, Robrecht Vanden Thoren, Gilles De Schryver en Linde Carrijn) onop houdelijk kwebbelen. Of aan de scheuten seks die Sierens gretig in het rond strooit, want zijn personages worden meer dan eens bronstig van JeanYves Evrards opruiende score – een zeldzaam lichtpunt.
Aan de uitwerking van Heilig hart – Geilig hard zou een betere titel zijn – ligt het niet. Het drama had zich tussen de lijnen van deze plezante boel kunnen situeren, maar liever dan psychologische diepgang serveert Sierens een orgie. Als gevolg missen zijn personages fond en grijpen ze te pas en te onpas terug naar overbodige danspasjes, die in het claustrofobische decor ook visueel niet tot hun recht komen. Uiteindelijk is Heilig hart zoals dat voortdenderend rad van de tijd waarop het zich afspeelt: het blijft doelloos draaien, en wij willen terug.