Activist tot in de kist
Is het een goed idee om een activiste in te huren om de rol van kritische journaliste te spelen? Na het bekijken van twee afleveringen van de zesdelige reeks Watt – over energie en klimaat – ben ik geneigd te denken van niet.
Om de uitdagingen van de klimaatverandering in kaart te brengen stuurden de makers van Watt Natalie Eggermont en Jonas Verstraeten de wijde wereld in. Eggermont is spoedarts van beroep, maar profileert zich al enige tijd als klimaatactiviste. Terecht noemt ze de klimaatverandering ‘dé uitdaging van onze generatie’, maar ze doet dat op een nogal – euh – activistische manier en kan weinig begrip opbrengen voor mensen die het probleem iets relaxter benaderen.
Daarom kreeg ze een begeleider mee in de persoon van Jonas Verstraeten, een jonge ingenieur die zich klimaatrea list noemt. Hij zoekt vooral naar ‘oplossingen die haalbaar en betaalbaar zijn voor iedereen’.
Niets mis met het idee van activist versus realist. Alleen werkt het niet, want ook Verstraeten is erg overtuigd dat de klimaatverandering dringend aan gepakt moet worden. Veel weerwerk biedt hij niet. En Eggermont is zo overtuigd van haar gelijk dat ze de moralisti sche vinger steeds in de aanslag heeft. Dat is nefast voor goede televisie, tenzij je schooltelevisie uit de vorige eeuw wil maken.
In aflevering 1 kon ze met moeite haar weerzin onderdrukken toen ze in de VS in gesprek ging met een uitbater van een steenkoolmijn. De man gelooft in schone steenkool. Harder vloeken in de klimaatkerk is amper denkbaar. Eggermont zei dat ze bijna fysiek onwel werd van zijn praatjes. Natuurlijk kletste de ondernemer vooral uit zijn nek, maar omdat Eggermont haar afkeer iets te nadrukkelijk etaleerde, kreeg ik plots meer sympathie voor de man.
Nog meer ging ik me ergeren toen ze even later bijna in katzwijm viel voor de burgemeester van Pittsburgh, die onbeschroomd de loftrompet van de hernieuwbare energie stak. Alleen werden hem nauwelijks lastige vragen gesteld. Over hoe zijn stad die omslag net ging maken, bijvoorbeeld.
In aflevering 2 had Eggermont haar emoties beter onder controle. Aan de universiteit in Koeweit Stad mocht een student ‘petroleumeconomie’ ongestoord zeggen dat het nog altijd geen zin heeft zich te specialiseren in hernieuwbare energie omdat ‘hij dan morgen werkloos zou zijn’.
Vrolijk werd je niet van die studenten. ‘Je vindt hier geen politicus die zegt dat we onze economie moeten diversifiëren. Olie en gas zullen nog zeker vijf decennia dominant zijn’, oreerden ze. Toch rijzen intussen ook gigantische zonneboerderijen op uit de Koeweitse woestijn. En daarover wilde Eggermont weer het laatste woord. ‘Gelukkig dat we die ook hebben gezien’, mijmerde ze. Die bedenking had ik ook helemaal zelf kunnen maken.
Eggermont is zo overtuigd van haar gelijk dat ze de moralistische vinger steeds in de aanslag heeft. Dat is nefast voor goede tv