’T IS PERTANG OFFICIEEL DE LEUGEN
Een van de weinige keren dat Cédric Frère (34) de publieke aandacht trok, was begin 2013. Hij was met eindejaar op een landgoed van zijn familie in Gerpinnes op everzwijnen gaan jagen – het is een gebruik. En hij had daarop onder anderen Pippa Middleton uitgenodigd, de zus van Kate, de zopas bevallen hertogin van Cambridge. In 2013 speculeerden de boekskes al over een ‘sprookjeshuwelijk’. De rijk geworden burgerij die zich bij de adel inkoopt, het kwam in de negentiende eeuw vaak voor. Even voordien was de aanwezigheid van Frère gemeld op een somptueus diner dat de bank BNP Paribas Fortis voor haar honderd beste klanten organiseerde, in voor de bankwereld ‘barre tijden’, wat zelfs bij de zakenkrant De Tijd ‘de wenkbrauwen deed fronsen’. Ook dook de naam van de jonge Frère in de media op met zijn rol als een van de veertien garçons d’honneur, alweer tussen allerlei blauw bloed, bij het huwelijk van prins Amadeo in 2014.
Ondertussen had de jonge Cédric zich in de voetsporen van zijn vader Gérald mee laten installeren in de vele raden van bestuur en directiekamers van het financiële imperium dat is opgebouwd door zijn grootvader Albert Frère, de rijkste man van het land. Nu komt daarop een vervolg met zijn benoeming in de regentenraad van de Nationale Bank, in opvolging van zijn vader, die het zitje eerder van grootvader Albert had overgenomen (DS 23 april).
Want dat is een verworven recht. Dat vinden ze toch in de familie Frère, waar, zoals vader Gérald on the record bevestigde, dit mandaat als een erfelijk eigendom wordt gezien. De minstens tienduizend euro die dat aan presentiegeld kan opbrengen, beschouwen ze er wellicht als drinkgeld.
Blijkbaar is de regering het daarmee eens, want minister van Financiën Johan Van Overtveldt (NVA) neemt de politieke verantwoordelijkheid voor de benoeming. En passant gaf hij ook de directeur van de studiedienst van zijn partij, Edwin De Boeck, een plek in de regentenraad. Dat ook Cédric Frère er kan zetelen, kreeg als officiële uitleg dat deze petitfils à grandpère, zo probeerde de minister gisteren op de radio de meubels te redden, ‘het ondernemerschap in Wallonië vertegenwoordigt’. Of het ondernemerschap in Wallonië dat als een compliment ziet, is niet zeker.
Maar het passeert. Blijkbaar was iedereen nog aan het uithijgen van alle drukte die het had vereist om voldoende commentaar, tweets, zendtijd en verontwaardiging te besteden aan de korte kandidatuur van Aron Berger bij de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen. Zo was het niet mogelijk om ook nog genoeg aandacht te besteden aan hoe gebruiken uit het ancien régime bij de Nationale Bank nog altijd tot het officiële regeringsbeleid mogen behoren. Hoe strijdig die ook zijn met wat zo prominent in de Antwerpse affaire werd aangehaald, de waarden van de verlichting, die niet te rijmen vallen met het voortbestaan van erfelijke privileges. Maar toegegeven, waarschijnlijk heeft Cédric Frè re er geen probleem mee om vrouwen met een handdruk te begroeten.
Blijkbaar was de adrenaline na afloop van de Antwerpse kwestie al evenmin voldoende gezakt om eind vorige week ook nog wat commentaar, tweets, zendtijd en verontwaardiging te besteden aan de beslissing van de regering om het begrotingsevenwicht andermaal uit te stellen, al is dat letterlijk een miljardenzaak. En nu het toch gaat om miljarden euro’s, vorige week gebeurde het dat een Kamercommissie dertien uur lang debatteerde – vandaag doet ze daar nog een dagje bij – over de levensduur van de F16’s van de luchtmacht. Een hoofdrolspeler stelde toen dat twee ingenieurs het toch nooit met elkaar eens kunnen worden, dus ook niet over hoe het precies zit met die levensduur, zodat hij het zaakje maar overliet aan de nietingenieurs in het parlement. De regering trok daar geen enkele politieke conclusie en ging over tot de orde van de dag.
Voor alles is er wel een officiële uitleg. Zo was er die vicepremier die het uitgestelde begrotingsevenwicht vrijdag al meteen trachtte weg te wuiven door het ‘oud nieuws’ te noemen. Over officiële waarheid die eigenlijk een leugen is of in het beste geval slechts een uitvlucht, viel al wat te lezen in de strip De ark van Nero (1952) van wijlen Marc Sleen. ‘’t Is pertank officieel de worhaad’, zegt een Chinese figurant daarin, als repliek op wat een andere Chinees stelt: ‘Da kunde ga nie begraape.’
Toch wel. Te begrijpen valt dat we misschien niet genoeg discussiëren over wat er wel toe doet.
Een vicepremier wuifde het begrotingstekort weg als ‘oud nieuws’ nog voor het nieuws was geworden – en daar stopte het ook