Je ziekte of een normaal leven?

Beste Nele Van den Broeck, Je column heeft mij getroffen en heeft een diepe indruk nagelaten (DS 24 april). Ik wil je ervoor bedanken. Het gebeurt niet elke dag dat lezen over depressie mij zoveel deugd doet, als ik het zo mag zeggen. Het gebeurt ook niet elke dag dat ik de krant lees en naar televisie kijk ik ook al niet. Ik kende je van naam noch faam. Wat het mij ongetwijfeld makkelijker maakt om zomaar iets te schrijven.

Je slaagt erin in een kort bestek in zoveel facetten van de ziekte te beschrijven. Zoveel grote en kleine herkenbare dingen, reacties, gedachten. Je woorden zijn een mengeling van zwakte en kracht, van ernst en humor, van hoop en realisme. Je zou kunnen zeggen dat je met vaste hand beschrijft hoe je handen aan het trillen zijn.

Wat mij nog meer heeft geraakt, is de soundtrack van je tekst. Enkele jaren geleden kwam ik in Chicago in contact met de blues, die daar nog steeds floreert. Of het nu een zelf in stand gehouden mythe is of niet – sinds ik die groove gehoord heb, vind ik het elan om beter te worden veel makkelijker terug, telkens opnieuw.

Ik ben arts en de behandeling van gemoedsstoornissen is mijn stokpaardje geworden. Ik heb aan beide kanten van de dokterstafel gezeten en heb jammer genoeg voldoende artsen en psychiaters gezien die de materie onvoldoende kennen. Ik hoop dat je zelf niet al te veel teleurstellingen hebt opgelopen in de medische wereld. Er zijn tegenwoordig zoveel nuances in de diagnose en zo veel mogelijke behandelingen dat het voor iedereen een persoonlijke zoektocht blijft.

Ik hoop dat wat je schreef gedateerd is en dat je ondertussen beter bent. Ik vraag me af of je dan nog hetzelfde zegt over elke letter die je ooit schreef. Dit feit is net zo mysterieus als het leven van bluesmuzikant Robert Johnson dat was: wanneer het hen gevraagd wordt op een goed moment, kiezen de meeste mensen voor hun ziekte. Alsof een normaal leven te gewoon is. NICHOLAS MATTHIJS Arts en muzikant.