Klappen voor een hologram
De slappe lach of kippenvel? In de Antwerpse Stadsschouwburg kregen we vaker het eerste. En dat was niet omdat het hologram van Roy Orbison een grapje vertelde.
Het was in eerste instantie een verbluffende ervaring. Plots kwam het hologram uit de grond gerezen en leek daar daadwerkelijk Roy Orbison te staan. Dertig jaar geleden gestorven, dus weinig toeschouwers hadden hem ooit live gezien. De gemiddelde leeftijd lag in de volle Stadsschouwburg nog hoger dan op Blues Peer, waar je je als vijftiger toch een jonkie waant. Een dankbaar publiek voor de merchandising ook. Cd's, boeken, Tshirts, buttons, brillen en glanzende brochures vonden gretig aftrek bij de oudjes. Alleen de Roy Orbisonhoodie (50 euro) bleef hangen.
Het hologram was akelig levensecht. Je wist dat je erdoorheen zou kunnen lopen, maar als je heel even (zoals bij een film) de
suspension of disbelief inschakelde, zag je daar toch die fantastische zanger staan, die zelf gitaar speelde, begeleid door het twintigkoppige orkest Sinfonia Rotterdam. Je hoorde die unieke stem, even zuiver in drie octaven, en een handvol van de mooiste popsongs ooit geschreven. ‘Only the lonely’, ‘You got it’, ‘It’s over’, ‘Blue Bayou’, ‘In dreams’ en natuurlijk ‘Pretty woman’, Orbisons grootste hit.
Af en toe draaide het hologram zich naar het orkest, alsof er snel iets werd afgesproken, of zocht het schijnbaar oogcontact met de twee zangeressen. Een paar keer bedankte het hologram de zaal voor het applaus. Het oogde en klonk allemaal perfect, met dank aan het vakmanschap van de muzikanten en de sfeervolle belichting.
Een glimp van menselijkheid
Maar perfectie is niet van deze wereld. Zelfs het indrukwekkende hologram van Roy Orbison kan de menselijke geest nooit langer dan een paar minuten om de tuin leiden. Dan zag je toch dat het voortdurend dezelfde mimiek en gebaartjes uitvoerde. Orbison mag dan al een vrij statische performer geweest zijn, zo vlak en voorspelbaar heeft hij nooit op het podium gestaan.
Er was (uiteraard) geen enkele interactie met het publiek, wat de vervreemding nog groter maakte. En wie heeft dat sjofele, grijze kostuum uitgekozen dat het hologram kreeg aangemeten? Roy Orbison was net als Johnny Cash vaak toch een man in
black, zeker op het podium. Maar wat moet je met een zwart hologram?
Drie keer verdween de projectie in het podium, alsof ze met een kleine laadlift naar beneden werd gehaald. En zo zakte ook Roy Orbison weg. Zagen we daar een licht verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, als zou hij dit zelf ook maar een gênante vertoning vinden? Nee natuurlijk, maar zo sterk snakte je op de duur naar een glimp van menselijkheid. En anders was het ongewild lachen. Het hologram voelde zich daardoor alleszins niet beledigd.
In afwezigheid van ‘Roy’ werden op een groot scherm fragmenten getoond uit de re cente documentaire over de zanger, met gepaste begeleiding door het orkest. Alles samen duurde de show precies een uur. Amper waren de laatste tonen van ‘Pretty woman’ uitgestorven, of de laadlift deed zijn virtuele werk, de gordijnen gingen dicht en de lichten aan. Sommigen hadden misschien wel zin in een toegift, maar je zag ook dat ze zich afvroegen voor wie of wat ze nu eigenlijk klapten. Voor Sinfonia Rotterdam? Voor de muziek van Roy Orbison? Of voor de IT’ers die het hologram geprogrammeerd hadden?
Geen foto’s
Een uur: dat is kort als je 50 of 60 euro hebt betaald voor een ticket. Gelukkig was er ook nog een voorprogramma. Een echte zanger (Anton Walgrave) met een echte gitaar die blootsvoets zijn nieuwe plaat kwam voorstellen, Where oceans meet. Walgrave heeft de voorbije jaren alleen maar in huiskamers gespeeld, maar wie zou geen support act willen zijn van Roy Orbison? En wat is er mooier dan een artiest die zijn publiek aanspreekt, en zijn indringende songs inleidt met commentaar?
Er was woensdagavond maar één andere stem die ons toesprak, om te zeggen dat we geen foto’s mochten nemen. Vandaar misschien dat die lelijke brochures zo vlot over de toonbank gingen.
Is zo’n hologram iets wat je ooit gezien moet hebben? Ja, maar niet langer dan vijf minuten. Zal zo’n projectie ooit een volwaardig alternatief zijn voor een ‘echte’ concertervaring? Nee, maar voor de fans van dode artiesten komt niks dichterbij. Volgende afspraak: Maria Callas. Roy Orbison in dreams, gezien op 25/4 in Stadsschouwburg Antwerpen ★★★☆☆
Het hologram was akelig levensecht. Je wist dat je erdoorheen zou kunnen lopen, maar zag daar toch die fantastische zanger staan die zelf gitaar speelde