GERT GAAT HET MAKEN

De brandende zon boven het Edmond Machtensstadion had de spelers anderhalf uur verschroeid, een draak van een wedstrijd tussen RWDM en Club Brugge was op 00 geëindigd. Nog enigszins suf van de opvallend positieve evaluatie van de wedstrijd door coach René Vandereycken, zwijmelde Gui Polspoel met zijn microfoon van Canal+ tot bij Gert Verheyen. Geconfronteerd met de analyse van Vandereycken zei Gert: ‘Dit is de slechtste wedstrijd waarin ik ooit heb meegespeeld en ik heb recht van spreken, want ik was de slechtste speler op het veld.’

Een treffende illustratie van de persoonlijkheid van Verheyen en van de manier waarop hij veel later een uitstekende reputatie als analist zou opbouwen. Ze zijn zeldzaam, de analisten die door iederéén gewaardeerd en gerespecteerd worden. Door trainers, spelers, bestuurders en supporters. Maar Gert Verheyen dus wel, boven en beneden de taalgrens. Een carrière lang werd hij als Brugs boerenpaard de huid volgescholden door schuimbekkende fans van Anderlecht, maar ook in Brussel geniet hij nu het grootste respect. Gewoon door zichzelf te zijn.

Verheyen heeft geen last van een groot ego, hij speelt geen rol, hij wil niet scoren, spreekt in duidelijke en goed geformuleerde zinnen en met respect voor spelers en trainers. Een zeldzame keer werd hij verraden door zijn emoties en torpedeerde hij Bolingoli na een rammeling voor Club Brugge in Napels. Een uitzondering, want naast zijn onbetwistbaar grote voetbalkennis heeft Gert een nog veel grotere kwaliteit: hij houdt van mensen, hij is er oprecht in geïnteresseerd. Gert kent de emoties, de twijfels, de zorgen en angsten, de kleinmenselijke kanten van voetballers en trainers. Hij heeft ze zelf ook gekend en is ze niet vergeten. En zo zal Gert straks ook trainer zijn: mens en menselijk. Zelf van vlees bloed, emotioneel. Euforisch bij succes en onmetelijk ontgoocheld als iets mislukt. En zeker veeleisend. Slecht spelen mag, maar gebrek aan inzet en discipline kan hij niet verdragen, mis plaatste vedettenstreken ook niet.

Het is geen toeval dat een hele rist clubleiders – Johan Timmermans van KV Mechelen op kop – Verheyen al langer het hof maken. Bij KV Oostende was Verheyen overigens al gevraagd voor Hugo Broos er TD werd. En hoewel hij onervaren is, komt hij toch beslagen op het ijs. Twaalf jaar aan de kant van de analisten hebben hem een goed beeld gegeven van de complexe verhoudingen tussen de media en het voetbal. En door telefoons of uitgegooide lijntjes van clubleiders met nochtans nog een trainer in dienst, weet Gert precies hoe er met trainers wordt omgesprongen. Hij stapt er zeer realistisch en nuchter in. Voor Gert was het met trainer worden als bij anderen met trouwen of kinderen krijgen. Eerst denk je: niets voor mij en dan ineens ben je er klaar voor en kan het niet snel genoeg beginnen.

Zes jaar is Gert mijn loyale compagnon de route geweest op die fantastische Champions Leaguereis doorheen Europa. Op onze allereerste trip stuurde zijn gps ons op weg naar Mönchengladbach helemaal verloren onbewoonde Duitse velden in en voelden we de stress en onzekerheid van een eerste date. En nadien deelden we de passie voor het mooie topvoetbal en was Gert mijn geduldige voetbalprofessor. Te laat op de avond en bij dat laatste glas te veel schilderde hij tactische schema’s en legde hij voor en tegen van inverted fullbacks en het pendulumeffect uit. Altijd mild voor zijnleerling die het niet altijd begreep. Maar na de finale in Kiev stapt Gert dus van de trein en daar word ik onprofessioneel emotioneel van. Met ouder worden, valt afscheid nemen mij zwaarder. Zeker als je weet dat het definitief is. Want Gert komt niet meer terug. Hij gaat het maken als trainer. De vaste voetbalcommentator van Sporza Radio maakt afwisselend met tvcollega Frank Raes een tussenstand van het voetbalseizoen op.

Gert Verheyen kent de emoties, de twijfels, de zorgen en angsten, de kleinmenselijke kanten van voetballers en trainers