‘Elk bedrijf zou een olympiër in dienst moeten nemen’
Zegt Robert Van de Walle. Het monument van de Belgische judosport vergelijkt naar aanleiding van het EK judo in Israël zijn glorieperiode met die van de huidige generatie.
Biografie
Toen delegatieleider Jacques Rogge in de aanloop naar Moskou 1980 de helft van het BOICbudget aan één beloftevolle judoka besteedde, nam hij een wijs besluit. Vanuit de Russische hoofdstad bracht Robert Van de Walle het eerste olympisch goud sinds 1964 mee. ‘Ook nu nog heb ik een nauwe band met dokter Rogge, een man van zijn woord. Door zijn inspanningen kon ik stage lopen in Japan, een keerpunt in mijn carriè re. In België smeet ik iedereen kapot, maar ginder trof ik honderden volwaardige sparringpartners aan. Met elk een andere stijl: een grote, een kleine, een snelle, een wendbare… Zo ging mijn niveau met sprongen vooruit. Maar pas op, die Japanners gaven niets cadeau. Ik moest alles zelf ondervinden of stelen met mijn ogen.’
Er bestaan legendarische verhalen over uw doorzettingsvermogen.
‘In die tijd was Japan echt het einde van de wereld. Niemand sprak er Engels. Maanden gingen voorbij zonder dat ik met iemand babbelde. In totaal heb ik vier jaar lang in dat land gewoond. Omdat mijn budget zo beperkt was, at ik wekenlang uitsluitend rijst. Bij de Tenrikyo, een soort sekte, kon je gratis eten, maar je moest eerst lid worden. Daarvoor moest ik op mijn knieën de vloer van een tempel kuisen. Na drie keer hield ik het voor bekeken en zorgde ik voor mijn eigen potje. Een eitje was gro te luxe. In mijn eerste maand in Japan was ik acht kilo kwijt. Je traint keihard en je eet bijna niet.’
Survival of the fittest.
‘Soms deden die Japanners er nog een schep bovenop. Dan moes ten we om half vier ’s ochtends op staan. Je hebt overal blauwe plekken en pijnlijke gewrichten. Je nagels zijn gescheurd. Terwijl de tem peratuur ver onder nul zakt, zetten ze alle deuren en ramen open. Onze tenen vroren vast aan de mat. Ons judopak was nog nat en koud, omdat warm water ontbrak. We trainden drie uur lang op onze nuchtere maag. En ’s middags volgden nieuwe sessies. In de zomer sloten ze alle deuren, terwijl de zon op het golfplatendak brandde en dat zaaltje een sauna werd. Wie zo’n regime doorstaat, kan alles aan. Geen eten? Een zaal zonder verwarming? Het zij zo. En dan zeggen de jongeren dat ik klink als een oudstrijder. Ja, nu ligt het comfort hoger – beter eten, mooi hotel, chauffage, airconditioning… – maar worden die bijkomende mogelijkheden gebruikt om meer te kunnen doen voor de sport, dan wel om het zichzelf makkelijker te maken? Comfort maakt soft.’
Overdrijft u niet? Ook anno 2018 duikt Kimberly Buys elke dag om 6 uur het zwembad in en werkt Dirk Van Tichelt zich de pleuris.
‘Dat klopt. Ik mag niet iedereen over dezelfde kam scheren. Trouwens, in de latere jaren milderde het regime. Dan werd ik vergezeld van een sparringpartner en een coach. Ach, al bij al vond ik het een heerlijk leven, hoe zwaar het ook was. In die tijd bestond er nog geen vrouwenjudo. Dat was een hotel vol venten, boordevol machogedrag en testosteron. We doken weleens de stad in of keken naar de meisjes, maar het bleef deftig. Vechten en zuipen deden we niet.’
‘De reputatie van judoka’s als fuifnummers en seksbeesten slaat nergens op’
Nochtans hebben judoka’s een reputatie: keihard trainen, keihard feesten.
‘We probeerden weleens een dancing binnen te geraken zonder te betalen, om daar een lief te versieren. We maakten ook wel veel lawaai, dat wel. En we probeerden mekaar te overtroeven met straffe verhalen over onze veroveringen, maar de reputatie van judoka’s als fuifnummers en seksbeesten slaat nergens op.’
Volgens een insider moest men ‘de vrouwen met een jachtgeweer van Robert Van de Walle wegschieten’.
‘Allemaal overdreven. Ik zweer het: in die zes maanden Japan gingen wij niet weg. Geen tijd, geen geld, geen goesting. Ook over het olympisch dorp doen zulke dwaze geruchten de ronde. Alsof daar elke dag een orgie plaatsvindt… Waar komt die zever toch vandaan? Tijdens mijn vijf Olympische Spelen heb ik geen enkele relatie gehad. Geen enkele.’
Even ernstig nu. Het judo is het voorbije jaar geteisterd geweest door verhalen over seksueel misbruik door coaches.
‘Dat is een heel ander verhaal dan twee volwassen die een relatie beginnen. Lesgevers, trainers of dokters die zich onbehoorlijk gedragen ten aanzien van jonge atleten of kinderen, dat is natuurlijk een absolute schande.’
Bent u met uw gehavende knieën te lang blijven vechten, zoals Jacques Rogge beweert?
‘Barcelona 1992 was er misschien een beetje over, maar ik