Een stapje dichter bij vrede
Een eerste handdruk op ZuidKoreaans grondgebied. Vervolgens even het dorpeltje over om op NoordKoreaans grondgebied dezelfde geste te doen. Weergaloos nam de NoordKoreaanse leider Kim Jongun vrijdag zijn ZuidKoreaanse collega Moon Jaein op sleeptouw. Na een wapenstilstand van bijna zeventig jaar willen de Korea’s een vredesakkoord tegen het einde van het jaar. De Nobelprijs voor de Vrede kan de twee staatshoofden haast niet meer ontsnappen.
Het schouwspel bewijst de onvoorspelbaarheid van het nieuws. Enkele maanden geleden leek een militair conflict onvermijdelijk, na al die NoordKoreaanse tests met langeafstandsraketten en kernwapens. Sinds vrijdag wordt de ultieme dooi ingezet. Het historische bezoek van de Amerikaanse president Donald Trump aan Pyongyang lijkt al niet meer te kunnen mislukken. Als ook de Chinezen meewillen, dan ligt een vredesakkoord binnen handbereik.
De NoordKoreaanse leider kondigde eerder al een stop van nucleaire tests aan. Die leken niet langer nodig, NoordKorea beschouwt zich voortaan als een kernmacht. Dat wordt een moeilijk punt in de vredesonderhandelingen. NoordKorea verlangt een vredesakkoord en de opheffing van de economische sancties. In ruil wil het zijn nucleaire programma’s schrappen. Maar wil het ook zijn stock aan nucleaire wapens vernietigen?
Kim bewijst dat hij niet voor een gat te vangen is. Naar de redenen voor zijn gedragswijziging blijft het gissen, gezien de schaarse informatie uit het land. Het zou kunnen dat de economische sancties hem tot inkeer hebben verplicht. Daarvoor ontbreken evenwel harde bewijzen. NoordKorea heeft al veel rampspoed overleefd. De bevolking weet wat afzien betekent.
Maar het land is geïsoleerd. En Kim heeft wellicht geen zin om in het harnas te sterven. Zijn vader en grootvader stierven een natuurlijke dood. De confrontatiepolitiek met het Westen, maar ook met traditionele bondgenoot China, werd een doodlopende straat. De eigen bevolking zal best fier zijn op die nucleaire capaciteit. Het houdt ook het leger in het gareel. Uiteindelijk zet het vooral het leven van de president op het spel.
Kim blijft een hardvochtige dictator die met een schrikbewind zijn bevolking onder de duim houdt. Maar hij heeft begrepen dat zijn regime een langer leven beschoren is, als het meer ruimte laat voor economische groei en welstand, zelfs wat privéinitiatief, in plaats van geld in te zetten op militair gejen. Dat laatste krikt de eigenwaan op, maar brengt op geen enkel manier de knorrende magen tot rust.
Politiek van confrontatie met Westen en China is doodlopende straat