‘Mijn identiteit is gelinkt aan Kunstenfestivaldesarts’
Vanaf morgen overspoelt het Kunstenfestivaldesarts drie weken onze hoofdstad. Programmator Christophe Slagmuylder: ‘We tonen veel projecten die enkel betekenis krijgen in Brussel.’
Deze editie van Kunstenfestivaldesarts is de twaalfde en voorlaatste geprogrammeerd door Christophe Slagmuylder. Hij vertrekt naar het Duitse theaterfestival Theater der Welt.
Heb je Brussel de afgelopen twaalf jaar zien veranderen op cultureel vlak?
‘De context is sterk veranderd: vroeger was het Kunstenfestival een pionier in het uitnodigen van internationale artiesten en het mengen van Franstalig en Vlaams publiek, nu doen steeds meer cultuurhuizen dat. Ook als stad is Brussel alleen maar internationaler geworden. Er zijn enorm veel artiesten uit de hele wereld hier komen wonen en werken.’
Voor welke artiesten was het Kunstenfestival belangrijk, en omgekeerd?
ste festival in 2007 speelde hij voor het eerst buiten Japan, nu wordt hij gevraagd voor regies bij grote huizen. Of de Iraniër Amir Reza Koohestani, die al tien jaar te zien is bij ons en met het nieuwe Summerless deze zomer voor het eerst naar Avignon reist. Voor El Conde de Torrefiel zijn we er ook in geslaagd een publiek op te bouwen. In 2015 speelden ze nog voor 130 toeschouwers in de Beursschouwburg, dit jaar verkoopt La plaza vier keer het Kaaitheater uit.’
Ook met Milo Rau hebben jullie nauwe banden.
‘In The civil wars uit 2014 werkte hij voor de eerste keer met Belgische acteurs als Johan Leysen en Sara De Bosschere. Five easy pieces uit 2016 betekende zijn grote doorbraak. Dat heeft hem gebracht bij NTGent en Théâtre National, die nu samen La reprise produceren, onze openingsvoorstelling. Iemand als Milo is ondertussen een gevestigde waarde en heeft het Kunstenfestival eigenlijk niet meer nodig. ’
Jan Goossens van Festival de Marseille formuleerde vorig jaar de kritiek dat de grote Europese kunstenfestivals en hun artiesten steeds meer inwisselbaar zijn geworden.
‘Die kritiek vind ik een beetje belachelijk. Door internationaal te coproduceren geven we artiesten meer visibiliteit en duurzaamheid. Maar natuurlijk moet ieder festival ook uniek zijn: we tonen veel projecten die enkel betekenis krijgen in Brussel. Die wisselwerking tussen het lokale en het internationale, daar draait het voor mij allemaal om.’
Waarom vertrek je na de editie van 2019 naar het festival Theater der Welt?
‘Ik voelde dat de tijd gekomen was om het festival te verlaten. In de kunsten is het nooit goed om ergens eeuwenlang te blijven. Theater der Welt is een mooie sortie. Het wordt om de drie jaar georganiseerd, ik cureer enkel de editie van 2020. Het is een festival met prestige en een groot budget. Ik hoop er projecten te kunnen ontwikkelen die hier niet altijd mogelijk waren. Maar het wordt ook een uitdaging: Düsseldorf is provincialer dan Brussel. Op het vlak van beeldende kunst is er veel, maar er is weinig aansluiting met de internationale podiumkunsten. Dat motiveert mij, al ga ik er geen kopie maken van het Kunstenfestival.’
‘Ik vertrek dus zeker niet uit frustratie. Ik ben heel tevreden met wat ik hier gerealiseerd heb. Het zal niet evident worden om dit achter me te laten, want een groot deel van mijn identiteit is gelinkt aan het Kunstenfestival.’
Kunstenfestivaldesarts,