Bestemming Portland
De meeste levens in deze stad hebben behoorlijk wat kilometers op de teller, van oost naar west, van noord naar zuid, dwars over het continent en terug. Dat van Aage is geen uitzondering. Maar hij is waar hij wil zijn. Hier geboren en vast van plan om hier te sterven, ook al is hij pas halverwege de vijftig en kerngezond. Hij heeft geen ouders meer, nooit kinderen gehad. Enkel een kamer vol boeken en instrumenten. Wereldberoemd zou hij kunnen zijn, bedenk ik. Want wereldwijd doet niemand het hem na: de douçaine – een zeldzaam, middeleeuws blaasinstrument – doen zingen als een verlangend kind. Hij glimlacht. Hij is niet ongelukkig, zegt hij me.
Aage werd geboren als Brent David Chastain. Een pleegmoeder zorgde voor hem tot hij op zijn tweede werd geadopteerd. Zijn nieuwe ouders noemden hem Alan Brent Nielsen. Zijn adoptiemoeder kwam van Texas, zijn adoptievader van Denemarken, net als zijn geboorteouders.
Denemarken is het refrein in zijn bestaan, ook nu nog, de horizon waarnaar hij kijkt, als hij ’s avonds voor het slapen enkele pagina’s uit de lutherse Bijbel leest. Maar voorlopig heeft hij genoeg gereisd. Terwijl hij vertelt, tasten zijn vingers nerveus in de lucht. Hij wil iets pakken, iets kleins dat onvindbaar lijkt: een anker misschien, bedenk ik later. Of minder nog: misschien alleen maar een draad.
De tweede man van zijn adoptiemoeder sloeg haar, net zoals ook haar eerste man dat had gedaan. Het was genoeg, ze verhuisden naar Texas. Ook al was Alan Brent de enige in zijn hele familie die een diploma haalde, geen kinderen kocht voor zijn twintigste en in tussentijd aan niets verslaafd raakte, toch was hij een teleurstelling. Een manager zag zijn moeder in hem. Hij werd een muzikant.
Hij trok naar Idaho en veranderde zijn naam in Aage. Hij speelde als basklarinettist in een orkest, combineerde vijf jobs en had niet genoeg geld om zijn gebit op orde te houden. Het leven maakte hem dik. Zijn vader stierf, zijn moeder stierf. Zijn huwelijk liep ten einde. Wat lag er voor hem nog in het verschiet? Hij keek en keek, maar zag alleen een naamloos armengraf. Of hij dat even wil herhalen, vraag ik. Hij herhaalt het zonder met zijn ogen te knipperen.
Dat was het moment waarop hij intrad. Stilte wilde hij, concentratie, alleen zijn met de muziek, maar niet alleen in het leven. In een Benedictijnerklooster veertig mijl ten zuiden van Portland verloor hij vijftig kilo op een jaar tijd. Broeder Niels noemden ze hem. Mager als een schim. Hij bleef er bijna vier jaar, ook al wist hij vanaf dag één dat hij er niet kon blijven. Ze hielden er niet van muziek, of toch niet genoeg.
Portland schrikt hem af, de nacht is er te donker. Maar hij is waar hij moet zijn: eindelijk terug bij af. Hij begon als receptionist bij een christelijke organisatie en klom langzaam op. Hij heeft een ziekteverzekering en een pensioenplan. Hij is niet ongelukkig, zegt hij opnieuw. Hij haalt de douçaine uit zijn koffer. We spelen samen enkele middeleeuwse dansen tot onze klanken zachtjes golven. Ik besluit hem te geloven.
Elke week pent een gastschrijver een tranche de vie neer. Deze maand: Annemarie Peeters schrijft vanuit Portland, Oregon, over de muzikanten die haar pad kruisen. Binnen enkele weken verschijnt haar debuutroman, ‘Ook bomen slapen’.