Oorlog, het is nogal iets!
in Mosul, Irak. Gelukkig voor hem mocht hij daarna eenden gaan jagen in IJsland.
Als je graag veel en ver reist, dan kun je ofwel alles zelf regelen en betalen, zoals u en ik dat doen, of je kunt een krankzinnig tvprogramma bedenken en – komt ie! – op kosten van de belastingbetaler de wereld afreizen. Zo doet Kobe Ilsen dat.
Het krankzinnige tvprogramma laat zich als volgt uitleggen. Kies lukraak een thema (pakweg obesitas of veiligheid) en zoek online een lijst die alle landen ter wereld rangschikt volgens dat thema. Bezoek dan het land dat helemaal boven aan de lijst prijkt en het land dat helemaal onderaan bungelt. Bedoeling is te achterhalen waarom die landen zo goed of zo slecht scoren, en wat België daaruit kan leren. Volksverheffing verzekerd!
In de eerste aflevering van Op één viel het nog mee. Kobe bezocht Ameri kaans Samoa, waar de mensen het dikst zijn, en Japan, waar ze het slankst zijn. Hoe dat zo komt? Het heeft, houd u vast aan uw bretellen, met eetgewoonten te maken. We doen er nu wat lacherig over, maar we staken er best wat van op: dat de Japanners op het werk verplicht gezond eten en aan ochtendgymnastiek doen. Dat de Samoanen zo dik zijn omdat ze zich, sinds de Amerikaan er voet aan wal zette, volproppen met fastfood, vet vlees en roomijs, dat ze uit de supermarkt aanslepen in emmers van elf liter. Maar wel sympathieke mensen, bevestigde Kobe in zijn keuken, vanwaaruit hij om God weet welke reden dit rare programma presenteert.
Gisteren was het andere koek. Het thema veiligheid bracht Kobe naar IJsland, het veiligste land ter wereld, en Irak, zowat het minst veilige. Hoe dat zo komt? Het heeft, houd u vast aan uw bretellen, met oorlog te maken. Op IJsland kennen ze dat fenomeen niet, en het land is bovendien zo dunbevolkt dat de inwoners ver moeten lopen om elkaar de kop in te slaan. Irak, daarentegen! Wat ze daar allemaal meemaken! Kobe bezocht Mosul, waar ‘alles kapot is’ en ‘de lijken nog liggen te rotten op straat: waanzin!’ We mochten aanschouwen hoe Kobe het kwaad kreeg, maar zich sterk hield, waarna we direct weer overschakelden naar IJsland om op eendenjacht te gaan.
Enigszins ongepast, en toen moesten de slotbeelden nog komen, waarop Kobes Iraakse gesprekspartners ons inpeperden dat we in België geen enkele reden hebben om ons onveilig te voelen. Op de tonen van, houd u nog maar eens vast aan uw bretellen, Ein bisschen Frieden van Nicole.
Dit was zo ongezien betuttelend, zo grensverleggend smakeloos en zo hemeltergend dom (waar is Rudi Vranckx als je hem nodig hebt?) dat er celstraffen op zouden moeten staan. En niet in zo’n gezellig IJslands gevangenisje van likmevestje.
Drie sterren voor de eerste aflevering, nul voor de tweede. Aangezien wij altijd naar onder afronden komen we dus, het kan geen toeval zijn, uit Op één.
Dit was zo betuttelend, smakeloos en dom dat er celstraffen op zouden moeten staan
Op één,