Van PhD naar leraar, niks mis mee toch?
Ik heb er lang over getwijfeld, maar heb uiteindelijk besloten dat ik volgend jaar ik in het onderwijs stap. Als leerkracht fysica. Best spannend in tijden van hervormingen. Ik heb een lange opleiding achter de rug, want na mijn bacheloren masterstudie besloot ik me in de onderzoekswereld te verdiepen, met een PhD in de theoretische fysica.
Over het algemeen wordt het beroep van leerkracht niet als een droomjob beschouwd onder doctoraatsstudenten, maar eerder als een laatste redmiddel. Ben je niet goed genoeg om in de academische wereld te blijven en val je niet in de smaak bij bedrijven, word dan maar leraar. Zeggen dat je na negen jaar studeren leerkracht wilt worden, klinkt nogal vreemd. Had ik daar niet eerder aan moeten denken, hoor ik dan. Heb ik niet veel goede jaren verspild?
Het zou omgekeerd moeten zijn. Als je aan een PhD begint, doe je dat voornamelijk om twee redenen: je bent gepassioneerd door je vakgebied en je wil graag je kennis delen met anderen – daarom doe je zoveel inspanningen om je ontdekkingen met de rest van de wetenschappelijke gemeenschap te delen. Deze twee eigenschappen – kennis en de passie om die door te geven – zijn uiteraard ideaal voor een job in het onderwijs.
Jammer genoeg moedigen het nieuws en de meeste opinieartikels niet echt aan om te kiezen voor het onderwijs. Je hoort daar dat leerkrachten met van alles en nog wat bezig zijn behalve met lesgeven, dat je veel meer uren moet presteren dan in je contract staat, dat het steeds moeilijker wordt om met zo veel diversiteit in de klas om te gaan. Toegeven, ik had zelf een nogal negatief beeld van het beroep, tot ik toevallig kennis maakte met een enorm gemotiveerde en ervaren leerkracht fysica. Zonder de moeilijkheden te sussen, sprak hij toch met veel enthousiasme over zijn jarenlange ervaring. Ik was toen de mogelijkheid al aan het overwegen, en dat gesprek heeft mee de doorslag gegeven.
Achteraf besefte ik dat ik in heel mijn studententijd nog nooit met een leerkracht fysica had gesproken. Professoren worden wel uitgenodigd om in scholen te gaan praten over hun onderzoek. Waarom zouden we dan niet gemotiveerde leerkrachten uitnodigen om universiteitsstudenten de kans te geven om uit eerste hand kennis te maken met beroepen in het onderwijs? En waarom krijgen onderwijsinstellingen geen prominentere plaats bij ‘Leven na je PhD’evenementen?
JUAN DIAZ Doctoraatsstudent (KU Leuven)