De nieuwe koningin van het vrouwenbasket
Meesseman.
BRUSSEL I Het moet zowat de meest gestelde vraag aan haar adres zijn. Zeker sinds ze in de WNBA speelt, de vrouwelijke versie van de Amerikaanse NBA, de meest prestigieuze basketbalcompetitie ter wereld. Dan moet Emma Meesseman, onlangs Russisch kampioen met Ekaterinburg, telkens opnieuw uitleggen dat ze geen nadeel ondervindt van haar aangeboren ‘handicap’: ze hoort, zowel links als rechts, slechts 50 procent. Ze speelt van kleins af met een hoorapparaat en ze ‘zou begot niet weten’ of ze nu perfect hoort. Maar ze hoort alles wat ze moet horen, zegt ze. ‘Slechts heel af en toe moet ik vragen om iets te herhalen. Ik kijk wel vaak naar mijn ploegmaat met de bal of naar de coach. Als ik een gezicht zie, kan ik door liplezen iemand beter verstaan. Maar ik speel daardoor niet anders.’ Alleen een klap of elleboog op haar hoorapparaat in het heetst van de strijd kan verdomd pijnlijk zijn.
In Amerika dwepen ze nogal met dat soort thema’s: mensen die hun American dream waarmaken ondanks de hindernissen. Geregeld komen dovenscholen bij haar club Washington Mystics op bezoek. Emma Meesseman, rolmodel tegen wil en dank, uitblinkster op het parket.
En laat ze dat nu net niet zijn in het dagelijkse leven. Het is te zeggen: Emma Meesseman is niet het meisje dat uit de band wil springen, zo goed en zo kwaad als mogelijk. Want met haar 1,93 meter springt ze sowieso in het oog.
Basketbal in de genen
Een voorkeursbehandeling als jonkie op een topsportschool? Geen denken aan. Meesseman deed haar humaniora zoals iedereen in het Lyceum in Ieper en trainde ’s avonds. Net zoals ze na haar lessen Lichamelijke Opvoeding aan de Vrije Universiteit Brussel naar de training bij Blue Cats Ieper scheurde. Dan was al lang duidelijk dat ze een aardig potje kon basketballen.
‘Op haar vijfde begon ze basketbal te spelen’, zegt haar moeder Sonja Tankrey. ‘Altijd was ze met die bal bezig. Maar nooit hebben we haar gepusht. Evengoed speelde ze ten nis of voetbal. Dat ze balgevoel had en inzicht, was duidelijk.’
En Tankrey kan het weten, want ze was zelf profbasketbalster. Meer nog: in 1982 was ze Speelster van het Jaar. Meesseman: ‘Eerlijk? Ik begon met basketballen omdat ik beter wilde worden dan mijn moeder.’ Die kan alleen maar trots toekijken hoe haar dochter haar intussen al lang heeft overvleugeld. Al snel rinkelde de telefoon met buitenlandse clubs aan de lijn. Of ze alsjeblieft eens mochten spreken met haar dochter?
Kleren voor drie weken
Op haar negentiende trok Emma naar het buitenland. Eerst naar Frankrijk, daarna naar Rusland, en tussen die Europese competities door naar het basketbalwalhalla Amerika. ‘Die eerste keer herinner ik mij nog goed. Ik had kleren bij voor slechts drie weken. Zo lang duurde de testperiode van de WNBA. Bleek dat ik na die drie weken meteen kon blijven.’
In geen tijd ontpopte Meesseman zich tot dragende speelster bij de Washington Mystics. Ondanks haar jonge leeftijd, ondanks haar van nature bedeesde karakter. Bij de club probeerden ze haar uit haar kot te lokken om iets expressiever uit de hoek te komen. Op een dag moest ze voor de groep zo hard mogelijk schreeuwen. Toen iedereen naar haar keek, kromp ze ineen. Waarna ze aan de andere kant achter een tribune moest staan en pas werd ‘vrijgelaten’ toen ze zo hard keelde dat iedereen haar kon horen. Een gimmick, want haar karakter veranderde er niet door. Maar ook zonder een brulboei te zijn, is Meesseman een leading lady van de ploeg.
Uurwerk van 20.000 euro
‘Haar bescheidenheid is net haar kracht’, zegt Philip Mestdagh, huidig bondscoach van de Belgian Cats en net als Meesseman een Ieperling. Als coach bij Blue Cats Ieper kreeg hij ze onder zijn hoede toen ze zestien was. ‘Een ruwe diamant, dat zag je zo. Nu kan ze zowat alles: snel met de handen, rechts en links, goed met de voeten. Alles wat ze doet, oogt zo simpel. Maar nooit ging ze naast haar schoenen lopen. Ze heeft helemaal geen sterallures.’ Emma Meesseman verkiest het WK met België boven de WNBA.
Dat laatste kan best moeilijk zijn als je intussen voor één van de rijkste – en ook beste – basketbalploegen ter wereld speelt: het Russische Ekaterinburg, waar bijvoorbeeld de jarige speelsters een uurwerk krijgen van 20.000 euro. ‘Helaas valt mijn verjaardag buiten het seizoen, dus ik krijg geen cadeau’, aldus Meesseman. Niet dat ze zo kickt op materiële rijkdom. Van Louis Vuitton had ze naar eigen zeggen nog nooit gehoord toen enkele van haar ploegmaats met
de luxehandtassen paradeerden.
Als ze alleen uit was op geld, zou ze nu na het Europese seizoen in Rusland opnieuw het vliegtuig nemen richting Washington om daar voor drie maanden deel te nemen aan de najaarscampagne van de WNBA. Maar die laat ze dit jaar schieten omdat ze in september het eerste WK ooit van de Belgian Cats niet wil missen. Ook al laat ze daardoor iets minder dan 100.000 euro schieten – bij de Cats krijgt ze 2.000 euro voor 75 dagen per jaar, oftewel zo’n 26,6 euro per dag van training, stage of wedstrijd.
Meesseman schrapt dit seizoen de WNBA dus uit loyaliteit voor haar vroegere coach en nu bondscoach. Mestdagh: ‘Ik heb haar niet moeten pushen. Dat typeert haar. Ze doet het ook uit voorliefde voor de Cats.’
Op het WK speelt ze straks samen met haar vroegere idool, Ann Wauters. Allebei zijn ze toppers op hun positie. Meesseman: ‘Ik zou graag haar prijzenkast evenaren. Dat is nog zo’n droom.’ Zo ver is het nog niet, maar ze is wel op weg.
In Amerika dwepen ze nogal met mensen die hun American dream waarmaken ondanks de hindernissen. Geregeld komen dovenscholen bij Meessemans club op bezoek