De ‘gewone Fransman’ vertrouwt Macron niet
In een jaar tijd heeft Emmanuel Macron bewezen dat een president Frankrijk wel degelijk kan hervormen. Maar bij de middenklasse en de arbeiders sluimert het ongenoegen. Zij vinden dat de president te veel de kant kiest van de rijken.
spreiden. Ondertussen ziet fractieleider Richard Ferrand aandachtig toe op de partijdiscipline in het parlement. Op vrijdag tot slot overschouwen de twee kabinetschefs hoe alles verlopen is en wat moet veranderen.
Trein vol hervormingen
Het gevolg is een indrukwekkende trein vol hervormingen die al doorgevoerd zijn. De arbeidswet is via decreten flexibeler gemaakt. Een nieuwe antiterreurwet maakte een einde aan de noodtoestand, maar nam onderdelen ervan permanent over. Om de schuldenlast van het spoorwegbedrijf SNCF onder controle te houden, zal nieuw personeel een minder gunstig statuut kennen. De migratiewetgeving gaat op de schop om asielaanvragen sneller te verwerken. De belasting op grote vermogens werd afgeschaft en vervangen door een belasting op vastgoedactiva. Volgen nog: de opleiding en vorming, het werkloosheidsen pensioenstelsel.
Op France Culture vroeg een journalist zich al af ‘wat de president de laatste jaren van zijn vijfjarige termijn nog zal doen behalve met zijn vingers draaien of hervormen wat er al hervormd werd, sinds hij aantrad in het Elysée….’
Relatief nieuw voor Frankrijk is ook dat Macron zich – in tegenstelling tot enkele van zijn voorgangers – niet laat afschrikken door de straatprotesten, maar de rug recht houdt.
De vakbonden zijn op straat gekomen tegen de nieuwe arbeidswet. Studenten hebben enkele weken universiteitsgebouwen bezet. De spoorwegarbeiders leggen sinds 22 maart enkele dagen per week het werk neer. Zelfs de gepensioneerden zijn op straat ge