PARALLEL
Ineens flitste daar een op het eerste gezicht idiote parallel door mijn hoofd. Een parallel tussen Zinedine Zidane en Ricardo Sa Pinto. Uw wenkbrauwen kruipen spontaan omhoog en toch: ze zitten in hetzelfde schuitje, niet? En dat dobbert op een zee van twijfels en wantrouwen. Twee trainers die winnen, maar waarbij waarnemers zich afvragen hoe dat zoal kan. Is het dankzij of ondanks?
Zidane won in 2,5 jaar Real Madrid al acht trofeeën en kan in Kiev de allereerste coach worden die drie keer op rij de CL wint. En Sa Pinto doet straks misschien wat geen enkele van al die gereputeerde trainers aan de Maas hebben gekund: de dubbel winnen met Standard. Verwacht van mij geen antwoord, want ik ben er niet uit, maar ik heb wel een hekel aan de onrechtvaardige benadering waarbij succes altijd het werk is van de spelers en mislukkingen de fout van de coach.
En toch, er is geen hogere wiskunde vereist om vast te stellen dat zonder Cristiano Ronaldo het palmares van Zidane enigszins magerder zou zijn en dat Sa Pinto zonder Mehdi Carcela nu matchen tegen Lierse of OH Leuven zou coachen. Als hij er nog zou zijn. Maar Ronaldo kon enkel van Zidane aanvaarden dat hij niet alles meer zou spelen en zo telkens topfit zou zijn in de eindsprint van de CL en Sa Pinto raakte bij Carcela de juiste snaar om hem na een half jaar verkommeren in Piraeus te reanimeren.
Misschien is people management dan toch de grootste kwaliteit van Zidane en Sa Pinto. Ze worden allebei op handen gedragen door hun spelers, het zijn hechte kleedkamers in Madrid en Luik. En is dat in het moderne voetbal niet de belangrijkste kwaliteit van een trainer: ego’s kunnen managen en het werkklimaat optimaal houden? Ancelotti won er drie keer de CL mee, Vicente Del Bosque twee keer en een Europese en wereldtitel met Spanje. Zidane en Sa Pinto geven hun spelers eindeloos veel vertrou wen. Voor de megalomane voorzitter van Real Florentino Perez heeft Zidane maar één gebrek: hij wil geen nieuwe spelers. Het is alweer jàren geleden dat Perez nog een keer kon blinken naast een nieuwe Galactico. Drie CLfinales met nagenoeg hetzelfde elftal, een unicum.
En nog een parallel: het zijn gamechangers, ze voeren bepalende vervangingen door. Zidane maakte indruk door de juiste woorden te gebruiken tijdens de rust van de CLfinale in Cardiff én de juiste kleine aanpassingen door te voeren.
En Sa Pinto heeft wat wisselen betreft verbluffende statistieken: sinds nieuwjaar 14 spelers ingebracht die 15 keer bepalend waren, goed voor 14 extra punten. En toch hier de vraag: geluk of geniaal? Want te vaak riepen de basisopstelling of de wissels zelf vragen op. En aan geluk zeker geen gebrek bij Zidane, met dolende scheidsrechters of flaterende tegenstanders. Een hoog Houdinigehalte, overlevers, het team en de coach. En allebei past hun temperament bij de ziel van de club. Zidane immer zen en klasse langs de lijn, Sa Pinto een permanent vuurspuwende vulkaan.
Maar zegt u het zelf maar, zijn Zidane en Sa Pinto zo (heel) goed als de resultaten die ze halen? Grote trainers zijn denkers die met hun ideeën het voetbal veranderd hebben zoals Cruyff, Guardiola, Bielsa en op een andere manier Herrera of Mourinho. Tot die categorie behoort Zidane alvast niet, het definitieve oordeel valt wellicht wanneer hij buiten Bernabeu aan de slag gaat.
En Sa Pinto, die heeft door maandenlang gesukkel met een blijkbaar toch zeer sterke spelersgroep en een voor de club schadelijke attitude Bruno Venanzi lang geleden al in de armen van Michel Preud’homme gedreven. Daar moet hij vooral niemand anders de schuld voor geven.
Zidane en Sa Pinto: twee trainers die winnen, maar is het dankzij of ondanks?
De vaste voetbalcommentator van Sporza Radio maakt afwisselend met tvcollega Frank Raes een tussenstand van het voetbalseizoen op.