Het ruikt hier naar kattenpis

J e kunt veel zeggen over Studio 100, maar die kerels zitten weer knal op de actualiteit met hun Mottige Mot in de nieuwe K3show. Het kan best zijn dat sommige kindjes er nachtmerries van krijgen. Het kan best zijn dat ze ‘alle motten stigmatiseren’, zoals een bioloog fulmineerde (DS 17 april). De feiten zijn wat ze zijn: sinds enkele weken richten die beesten een ware ravage aan in Schelle en omstreken.

De buxusmot timmert al enkele jaren aan haar carrière, maar ze is pas dit voorjaar definitief doorgebroken. Studio 100 heeft precies op het juiste moment de hype opgepikt. Bij nacht en ontij, eigenlijk vooral bij nacht, vliegt de mot door Vlaamse villawijken om eitjes te leggen in buxusplanten en hagen. Uit die eitjes komen larven die in geen tijd de hele plant kaalvreten. Er valt niets tegen te beginnen.

Ik moet bekennen dat ik enige sympathie koester voor de buxusmot. Noem het leedvermaak, maar de buxusmot vreet alleen aan buxussen, en de buxus is de grootste windbuil in het plantenrijk. Hij staat symbool voor de bekrompen burgerij, voor de welgestelde zure Vlaming met zijn perfect getrimde voortuintje. Voor de nieuwe rijke die zelf smaak noch groene vingers heeft en dan maar een dure tuinarchitect op zijn domein loslaat. Voor Gert Verhulst, kortom. Bovendien stinkt hij naar kattenpis (de buxus, bedoel ik, niet Gert Verhulst, al heb ik daar geen zekerheid over).

De buxusmot is de wraakengel van het proletariaat. Toen ik enkele weken geleden de eerste schokkende beelden zag van bruine, kaalgevreten buxusperken, moest ik nog eens denken aan die foto van Rik Daems, lang geleden in Dag Allemaal. Als een grootgrondbezitter lag hij gedrapeerd op de arduinen trap voor zijn witte villa, omringd door vette, groene, door iemand anders perfect gesnoeide buxusplanten. En maar foeteren op het profitariaat. Kan iemand die foto nog eens opnieuw maken, nu in stemmige tinten van bruin?

De buxusmot is de wraakengel van het proletariaat