Schipbreuk

Kuk Yuen is haar eerste naam en betekent letterlijk ‘muziektuin’: toepasselijker kon haast niet voor het zingende kind dat ze was. Haar stembanden brachten haar van haar geboortestad Hongkong naar een kathedraalschool in Engeland, van daaruit naar Miami en vervolgens naar Boston. ‘When in doubt, make music’, staat er op haar homepage te lezen.

Ze lacht breeduit, maakt muziek en twijfelt niet. Emily, zoals haar tweede naam luidt, vertelt haar verhaal zonder aarzelen. Te lang, zegt ze, probeerde ze alleen maar de beste zangeres te zijn die ze in zich had. Elke noot die ze zong verscheen voor een innerlijke rechter, ongenadig en onvermoeibaar. Het pad van de klassieke muziek had haar daar gebracht: op de steile helling die perfectie heet. Ze was er onwaarschijnlijk goed in.

Tot in 2012 het schip zonk. Letterlijk. Tijdens haar huwelijksreis naar Italië scheepte ze samen met haar man in op de Costa Concordia. Vijf dagen later beefde het schip. Ze trokken hun zwemvesten aan, openden de deur van hun kajuit en stapten het scenario van een rampenfilm in. Drie uur lang zaten ze op de romp van het zinkende schip te wachten op hulp. Het was nacht. Van overal weerklonk geschreeuw. Maar in haar hoofd was het stil. Ze zag zichzelf daar zitten, helder omlijnd te midden van alle chaos – vreemd vredig.

Bij haar eerste concert na de ramp stonden cameraploegen haar op te wachten op het vliegveld. De organisator had haar naam in dikke letters op de affiche gezet. Ze was een verkoopargument geworden, beroemd voor even. ‘Glimlach,’ had ze vooraf in haar partituur geschreven, maar het liefst van al wilde ze van het podium af rennen. Eenmaal thuis lag ze dagen aan een stuk op de zetel te huilen. Slapen lukte nauwelijks.

Jullie hebben geluk, zei een psychiater. Jullie zijn artiesten, jullie kunnen hier betekenis uit puren. Zij en haar man gaven elkaar huiswerk. Hij schreef een boek. Zij begon te componeren en nam een plaat op. Een jaar later waren ze klaar en verhuisden ze naar Portland.