Schelden op Twitter

I emand blokkeren op Twitter is ongrondwettelijk! Dat heeft een Amerikaanse rechter beslist. Want die persoon wordt dan uitgesloten van het publieke debat. Gebeurt dat vanwege zijn politieke mening, is het ook nog eens discriminatie.

Strikt genomen is deze uitspraak niet op ons van toepassing – wij wonen niet in de VS, laat staan dat we er het oranjekleurige staatshoofd van zijn. Want ja, deze uitspraak viel in een rechtszaak die zeven twitteraars aanspanden tegen Donald Trump. Voortaan heeft elke Amerikaan uitdrukkelijk het recht om Trump, of gelijk welke ambtenaar, op Twitter verrot te schelden. In een land waar je bij de kruidenier op de hoek een machinegeweer koopt, is zo’n extra uitlaatklep zo gek niet.

In een land waar je op de hoek een geweer koopt, is zo’n extra uitlaatklep zo gek niet

Maar het zette mij wel aan het denken. Ik heb zelf niet zo veel volgers op Twitter, dus als ik uit de losse pols ga blokkeren, sta ik straks helemaal in de leegte te tweeten. Maar ik kom ervoor uit: die enkele keren dat ik zo’n eigengereide, slecht geïnformeerde neuzelaar digitaal wandelen stuurde, voelde het best lekker. Nu ga ik twijfelen. Gisteren tweette ik een heel pertinente opmerking over de GDPRwetgeving. Waarna iemand mij meedeelde dat gegevens niet worden ‘opgeslaan’, maar ‘opgeslagen’. Hij heeft gelijk. Maar de man zit al zeven jaar op Twitter en heeft in al die tijd 28 tweets verstuurd. Eén daarvan is om mij op een spelfout te wijzen. Zijn enige tweet in 2018. Je zou haast zeggen: deze man zit al zeven jaar te wachten op zijn kans, en heeft gisteren eindelijk kunnen toeslagen. Of toeslaan. Maar ik blokkeer ’m dus niet. Want dan beknot ik zijn grondwettelijk recht om op Twitter te mierenneuken. (Staat dat niet in onze grondwet? Dan toch zeker in een Vlaams Decreet.) Ik zet ’m alleen te kakken in de krant. Dat valt dan weer onder de persvrijheid.