Dumoulin brengt spanning terug
‘Er moet een wonder gebeuren om nog te winnen’, zei Tom Dumoulin. ‘De Giro is voorbij’, schreven wij. Niet dus. De Alpenrit van vandaag belooft vuurwerk.
PRATO NEVOSO I Simon Yates deed boven op Prato Nevoso heel erg alsof er niks aan de hand was. Hij stak op het podium triomfantelijk de handen in de lucht, nam de kussen in ontvangst, spoot de champagne in het rond. Precies zoals de voorbije dagen. Maar Yates had na een dramatische slotkilometer niets te vieren. Hij hield de roze trui wel met 28 seconden vast, maar bergop net geen halve minuut verliezen op Dumoulin, dat had niemand zien aankomen.
Tijdens zijn persconferentie zette Yates aanvankelijk ook nog een pokerface op. ‘Ik had alleen een slechte laatste kilometer. Dat is oké’, klonk het. ‘Iedereen denkt dat ik bergop altijd tijd zal pakken op Dumoulin, omdat hij zogezegd alleen een tijdrijder is. Dat klopt dus niet. Hij is gewoon een klasserenner. Hij kan ook klimmen. Het is oké.’
Yates zou vier keer herhalen dat alles echt wel ‘oké’ was. Alsof hij er zichzelf een beetje van moest overtuigen. Gaandeweg slopen in zijn verhaal ook wat zinnetjes waaruit twijfel sprak: ‘Ik voelde me moe. Ik had de benen niet om te antwoorden op de versnelling van Froome, Dumoulin wel. Of jullie het eerste gaatje in het pantser hebben gezien? Goeie vraag. Ik hoop van niet.’
Het is de normaalste zaak van de wereld dat Yates gaat twijfelen. Vorig jaar verloor hij in de Ronde van Romandië op de slotdag de leidersplaats. In ParijsNice gebeurde dit jaar precies hetzelfde. Probeer daar maar eens niet aan te denken als je op drie dagen van het einde plots je eerste slechte dag hebt in de Giro.
Race om bonificaties
Yates heeft de voorbije dagen veel hooi op de vork genomen. Hij heeft de trui heel vroeg gepakt, met alle protocollaire en mediaverplichtingen erbovenop. Bovendien heeft hij zichzelf en zijn team heel hard laten werken onderweg, in een voortdurende jacht op bonusseconden. ‘Maar ik moest zo koersen’, verdedigde Yates zich. ‘Hoeveel bonusseconden heb ik gepakt? Veertig? Zonder die seconden stond ik nu niet eens aan de leiding. Dus neen, ik heb er geen spijt van.’
Er was één constatatie die Yates in het bijzonder gebruikte om zijn tijdsverlies weg te rationaliseren: de klim naar Prato Nevoso was precies het soort inspanning die Tom Dumoulin op het lijf is geschreven. Een geleidelijke klim van dertien kilometer, nooit boven de 10 procent. Flauwekul is dat niet. Iedereen was het er vooraf over eens dat de etappe naar Prato Nevoso heel erg leek op die naar Oropa van vorig jaar. Dumoulin pakte daar de ritzege. Precies vandaag moet daarom blijken of het tijdsverlies van Yates een accident de parcours was op on gunstig terrein dan wel of er meer aan de hand is.
‘Eindelijk’
Met de Colle del Lys, Colle delle Finestre, Sestrière en Jaffereau volgen vandaag vier Alpencols elkaar op. Die liegen niet. Het is verleidelijk om mee te gaan in de sfeer die gisteren leefde bij de Nederlandse Giroverslaggevers: ‘Dumoulin ruikt bloed’, ‘Dumoulin erop en erover’. Maar net omdat vandaag en ook morgen compleet andere ritten zijn, lijkt het raadzaam om geen grote voorspellingen meer te doen. Dumoulin zelf bleef voorzichtig: ‘Ik ben me ervan bewust dat deze rit me heel goed lag. Nu komen er gewoon twee heel andere etappes.’
De Giro kan zich geval geen betere ontknoping dromen. In één kilometer transformeerde Dumoulin van stervende zwaan naar volwaardig kanshebber op eindwinst. ‘Mooi, zeg’, besloot hij. ‘Vandaag was ik gewoon beter. Yates heeft een moment van zwakte getoond. Eindelijk.’
Ritwinnaar Maximilian Schachmann (Quick Step Floors), overlever van een vroege vlucht, zag zo zijn moment de gloire overschaduwd door een onverwachte wending. Maar in een ploeg die al 36 overwinningen pakte dit sei zoen, mag dat niet echt een domper op de feestvreugde heten.
‘Of jullie het eerste gaatje in het pantser hebben gezien? Goeie vraag. Ik hoop van niet’
SIMON YATES Leider in de Giro