EEN FAMILIE OP DE VLUCHT
Net voor de eeuwwisseling brak de emocratie door. Politici lieten zich steeds meer leiden door hun emoties, met een steekvlamdemocratie als gevolg. Bart De Wever ergert zich kapot aan al dat sentiment, zeker als het wordt geïnstrumentaliseerd voor een doelstelling die hem fundamenteel niet zint.
Toch spelen zijn uitspraken over de tragische dood van Mawda serieus op. Het tijdstip hindert. De ouders konden hun dochter nog niet begraven. Het rouwproces loopt in al zijn rauwheid. Het geeft de betrokkenen recht op intimiteit en rust. Dat rijmt met terughoudendheid, mededogen en empathie. Daarnaast loopt het gerechtelijk onderzoek. Harde feiten zijn schaars. Mawda stierf door een politiekogel, de omstandigheden blijven mistig. Ook dat moet aanzetten tot schroom.
Bovendien klonk zijn toonzetting aanmatigend, in het Frans nog meer dan in het Nederlands. Natuurlijk dragen de ouders een verantwoordelijkheid, in al haar complexiteit. Zij beslisten om elders een nieuwe toekomst op te bouwen, om het asielsysteem te omzeilen. Maar de Antwerpse burgemeester suggereerde ook schuld. Het impliceert dat ze de mogelijke dood van hun peuter bewust hebben ingecalculeerd.
Elke politicus draagt een morele verantwoordelijkheid voor zijn uitspraken. Ze beïnvloeden het gedrag en de manier van denken van burgers. Ze boetseren een samenleving, zetten aan tot actie. Drama’s vergroten hun stellingen steevast uit. De regering begreep dit ten volle, niemand zocht het hoge woord.
Staatssecretaris voor Asiel Theo Francken illustreerde het afgelopen donderdag in de Kamer. Zowel de ouders als de politieagent die het fatale schot loste, zag hij als slachtoffer. Hij riep op tot sereniteit en waarschuwde voor politieke recuperatie. Dat hij zich nauwelijks een dag later als een slaafse schoothond achter zijn voorzitter verschuilde, stelt daarom teleur.
De NVA heeft het recht om zogeheten Gutmenschen te ideologiseren. Het aanslepende asielvraagstuk zet ondertussen eelt af op de ziel van de samenleving. De dood van Mawda veroorzaakt een stuk minder verontwaardiging dan de accidentele verstikking van Semira Adamu twintig jaar geleden. Daaruit trok minister van Binnenlandse Zaken Louis Tobback zijn conclusies.
Het migratiebeleid heeft nood aan strikte regels, emotie mag nooit de drijfveer worden. Maar soms past ingetogenheid om de sereniteit te bewaren in een dossier dat elke dag kreunt onder een gepolariseerd gesternte. Dat is geen bewijs van lankmoedigheid, wel van elementaire beleefdheid. En humanitaire klasse.
Soms past ingetogenheid om de sereniteit te bewaren