Vecht niet de vorige oorlog
Na de twijfel over de nieuwe Italiaanse regering lijkt de Spaanse bewindsploeg uiteen te vallen. Prompt dook de beursindex van Madrid 2 procent in het rood.
Het vraagt niet veel verbeelding om hier een terugkeer van de zogenaamde eurocrisis in te zien. Die barstte los rond 2010, na de wereldwijde financiële crisis.
Het is typisch dat mensen het gevaar verwachten waar het in het meest recente verleden opdook. Maar een nieuwe beurscrisis komt meestal uit een andere hoek.
Na het barsten van de internetzeepbel in het jaar 2000 werden technologie en internetaandelen meer dan een decennium gewantrouwd. Nu blijkt dat de fel bekritiseerde beursintroducties van toen (Google, Facebook,...) uitgegroeid zijn tot de nieuwe beursreuzen.
Het is allicht te simpel om nu te zeggen dat Griekenland, Italië en Spanje aan het eind van volgende decennium iedereen met sterkere economische prestaties verrast zul len hebben. Maar het is niet onmogelijk. Al te vaak wordt het vermo gen om te herstellen en te verbete ren onderschat. Crisissen zijn ook kansen.
Er is veel te zeggen over de regeringRajoy, maar niet dat ze de economie van Spanje niet hervormd en een nieuwe dynamiek heeft gegeven. Het land zet al jaren bij de hoogste groeicijfers van de eurozone neer. Daardoor verge
Het is niet onmogelijk dat Griekenland, Italië en Spanje aan het eind van volgend decennium iedereen met sterkere economische prestaties verrast zullen hebben
ven beleggers Spanje zijn fors gestegen staatsschuld en kan het ook nu nog lenen tegen een gunsttarief van 1,5%.
Door de onrust die vandaag gezaaid wordt over de gedurfd lijken de beleidsplannen van de nieuwe Italiaanse regering, moeten de Italianen nu een vol procent meer be talen dan Spanje. Maar ook voor er sprake was van de nieuwe ‘populis tische’ regering, moest Italië al meer rente betalen dan Spanje. Langer geleden was het omgekeerd. Het is dus een foute conclusie dat Italië door de obligatiebeleggers wordt gemeden wegens zijn hoge staatsschuld. Het is doordat de Italiaanse economie al veel te lang – decennia zelfs – stagneert.
De nieuwe Italiaanse machtheb bers hebben misschien wel beter dan de critici begrepen dat hun land dringend een nieuwe dynamiek nodig heeft. Een ‘basisinkomen’ van 780 euro lijkt minder van de pot gerukt als je erbij zegt dat de genieter in een tewerkstellingstraject moet stappen en geen job mag weigeren. Ook de geplande vlaktaks is minder dom in een land waar de Laffercurve (hogere tarieven leiden tot lagere belastinginkomsten en omgekeerd) allicht nog meer geldt dan in België.
Italië was net op de goede weg en werkt aan zijn banken. Begin mei stond de Milanese beursindex niet toevallig op 10 procent winst. Daar schiet nu weinig van over, maar ook de internetaandelen klommen niet in een rechte lijn.