‘Caterpillar #5bis’ (2003)
‘Als kleine jongen was ik gek op graven. Met de mobilhome gingen we naar de Camargue. Het zand op die stranden was harder. Als je het vermengde met water, kreeg je een stevige brij. Twee dagen aan een stuk zat ik dan op dat strand te graven en te bouwen.’
‘Een paar jaar geleden brainstormden we voor het radioprogramma De Rotonde in het voormalige hotel De Rotonde. Toen ik tijdens pauzes op de zeedijk ging wandelen, kwam ik altijd die enorme kraan van Wim Delvoye tegen. Op de een of andere manier maakte die indruk op me. Ik zie er ook een symboliek in. Dat roestige ijzer. Wij die aan de kust maar bouwen en bouwen en bouwen, maar tegen de natuurelementen kunnen we niet op. Wat wij als mensen ook maken, hoe groot of indrukwekkend ook, het kan kapot.’
‘Ik heb zoals zovelen een haatliefdeverhouding met de Belgische kust. Haat of liefde, het hangt af van naar welke kant je kijkt. De Noordzee is speciaal omdat er eb en vloed is, wat je bijvoorbeeld aan de Middellandse Zee veel minder hebt. Dan zitten mijn zoontjes op het strand zandkastelen te bouwen, serieuze al want ze zijn nu tien en acht, en beseffen we allemaal: hoe groot je ze ook bouwt, ze overleven nooit.’
‘Die kraan staat op een plaats waar de bouwsels – de beschaving – stoppen en de natuur begint. Knal op die grenslijn. Delvoye wilde het verschil tussen vroeger en nu symboliseren. Hoe het vroeger eeuwen duurde om bijvoorbeeld een kathedraal te bouwen, terwijl dat dankzij hoogtechnologische werktuigen vandaag snel kan. Maar voor mij zit de confrontatie van dit werk net in de mensheid versus de natuur. Weten dat je als mens de strijd gaat verliezen, maar toch testen hoe ver je kan gaan. De confrontatie opzoeken is ook wat ik als komiek doe. Mijn typetje Han Solo is een extreemrechtste racist. Tien jaar geleden was een publiek gechoqueerd door wat hij op het podium durfde uit te kramen. Vandaag zijn zijn woorden haast algemeen gedachtegoed geworden.’ ‘Het mooie aan de zee, aan eb en vloed, is dat je de dag erna gewoon opnieuw kan beginnen. Alles wat is, wordt weggevaagd. In de plaats komt telkens weer een glad strand. Een schone lei. Het is iets waar ik zelf ook naar op zoek ga. Eerst maakte ik deel uit van een duo, daarna ging ik solo, tussendoor deed ik wat televisiewerk en intussen ben ik ook de veertig gepasseerd. Ik heb het nodig om af en toe weer opnieuw te beginnen. Als je van een bepaalde show de laatste voorstellingen speelt, dan weet je: alles zit strak, het publiek is helemaal mee. Maar je weet ook: de eerste shows van die nieuwe voorstelling, dat is weer van nul beginnen. Weer opbouwen. Alles opnieuw. Misschien dat ik daarom in het theater ben beland, omdat dat daar kan. Het is veel fijner om nog niet op je toppunt te zitten, om daar nog naartoe te werken, dan om iets wat al heel goed is proberen vast te houden. Laat die golven maar wegvagen wat was. Dat is troostend. Want de volgende dag mag je gewoon weer een kasteel bouwen.’
Han Coucke is acteur, regisseur en komiek. Op 1 en 2 juni speelt hij ter ere van het tienjarig bestaan van het typetje Han Solo de show ‘Jubilee’ in de Minard in Gent.