‘Ik praat er met niemand over’
‘Ik raakte zeven jaar geleden zwanger nadat mijn vriend en ik enkele keren een condoom waren “vergeten”. Ik was 25 en we hadden toen al zeven jaar een goede relatie – we zijn nog altijd samen. Maar ik had geen kinderwens en zag het ouderschap niet zitten, ik had nog een kinderloze tijd nodig. Toen mijn menstruatie uitbleef, heb ik een test gedaan en meteen ook een afspraak gemaakt met het abortuscentrum. Mijn vriend was nog niet op de hoogte. Ik dacht: ik ga dat wel allemaal alleen doen. Daarna heb ik er toch met hem over gepraat en zijn we samen naar het abortuscentrum gegaan.’
‘We moesten eerst op gesprek bij een psycholoog, die veel vragen stelde over onze beweegredenen. Ik voerde bijvoorbeeld aan dat ik, voor ik van mijn zwangerschap wist, nog gerookt en alcohol gedronken had, wat misschien schadelijk zou zijn voor de baby. De psycholoog relativeerde dat risico. Maar mijn besluit stond al vast: ik wou geen kind krijgen. Ik heb sindsdien nooit spijt gevoeld over die beslissing, alleen opluchting. Ik ben de mensen van het abortuscentrum zo dankbaar. Ik heb ze na de ingreep een dankbrief gestuurd en we hebben bloemen gebracht. Ze hebben de tijd kunnen terugdraaien voor mij. Hoeveel mensen kunnen dat?’
‘Mijn vriend en ik hebben samen beslist om er met niemand anders over te praten. Omdat we zelfs van onze goede vrienden niet wisten hoe ze zouden reageren. Ik had geen zin om er discussies over aan te gaan of om erover te filosoferen. We hebben het met ons tweeën kunnen verwerken. Ik heb het er niet zo lastig mee gehad, mijn vriend misschien iets meer. Ik denk er nog wel vaak aan, maar word daar niet emotioneel van.’
‘Ik hoorde in het abortuscentrum dat sommige mensen er geregeld terugkwamen: abortus was hun voorbehoeds
middel. Dat vond ik frappant, want het is een ingreep waarvan je lichaam afziet. Ik had pas na een halfjaar weer een normale cyclus. Daarom vind ik het ook juist dat er niet licht over wordt gegaan wanneer je je in het abortuscentrum aanmeldt.’
‘Ik wist niet dat abortus nog in het strafrecht zat. Voor mij is het niet belangrijk dat dat veranderd wordt, tenzij zo’n hervorming het recht op abortus voor de volgende generaties veiliger kan stellen. Het is ontzettend belangrijk dat abortus kán. Voorts moeten we er niet per se altijd openlijk over praten. Ik zou wel willen dat meer mensen weten dat het professioneel gebeurt, met veel menselijke warmte. Er is niets marginaals aan.’
Eline is een schuilnaam, op vraag van de getuige.
‘Ik ben de mensen van het abortuscentrum zo dankbaar. Ik heb ze na de ingreep bloemen gebracht’