De tweede is altijd moeilijk
Met de eerste aflevering van je tvshow meteen de wereldpers halen: het is weinig tvmakers in de Lage Landen gegeven. Al had de Nederlandse cabaretière Sanne Wallis de Vries het allicht liever anders gezien. De Neder landse publieke omroep ontving vorige week na haar satirische programma Sanne Wallis de show een officiële klachtbrief van de ambassade van Israël. Die vond de persiflage op het winnende Songfestivallied van Israël antisemitisch.
Wallis de Vries had het ergens voelen aankomen. ‘Televisie is linke soep’, zei ze vooraf in De Telegraaf. ‘Als een grap niet werkt, ga ik linksom of rechtsom. Ik kom er wel. Bij tv heb je geen idee hoe het overkomt: mensen zappen erlangs.’
Als tv linke soep is, dan is satire de hete patat die erin drijft: je kunt je er al eens aan verbranden. Maar Sanne Wallis de Vries had blijkbaar wel zin in de tweede aflevering: ze maakte dansend haar entree.
De hamvraag is of haar show ook echt scherp en grappig is. Minder dan de commotie doet vermoeden. Er zaten wel wat slimme observaties in. Zo had ze goed gezien dat Guy Verhofstadt Mark Zuckerberg in het Europees Parlement een vraag stelde die 5,5 minuut duurde, om te eindigen met de mededeling dat Zuckerberg zichzelf een vraag moest stellen: hoe wil hij herinnerd worden? Zoals het hoort voor een onbevreesd satiricus, maakte ze ook grappen over de klachtbrief van Israël, alleen was de monoloog die ze richtte tot haar nieu we ‘international viewers’ overbodig en ietwat onnozel.
De eerste keer dat we hardop moesten lachen, was met een fragment uit een show van de standupco median Nabil Aoulad Ayad. Die kwam langs om De identiteitsquiz te spelen. Met dat format had Wallis de Vries wel even onze onverdeelde aandacht, ook omdat Ayad – ‘bam!’ – de grappen er zo uit floepte. Zijn spontaniteit stak schril af met de geforceerde rubriek waarin haar virtuele assistent Oscar werd opgevoerd. De man die Oscar vertolkte, was zo slecht aan het acteren dat zijn grap over een melkrobot die Britse toeristen zou moeten gaan afzuigen compleet plat viel.
Maar het dieptepunt zat in de staart. Queen Elizabeth kwam een liedje zingen over hoe de Amerikaanse bisschop Michael Curry haar met zijn passionele preek op het huwelijk van Harry en Meghan Markle geil maakte. Het gemiddelde Aalsterse carnavalslied is van een hoger niveau. Het lied van vorige week was tenminste nog provocerend, nu was het gemakzuchtig en voorspelbaar. Tv is linke soep. En deze satirische show smaakte helaas te flauw.
Als tv linke soep is, dan is satire de hete patat die erin drijft: je kunt je er al eens aan verbranden
Sanne Wallis de Show. ¨¨èèè