Gewijde plicht
2 en 7 juli, 7 en 13 augustus, 3, 17 en 18 september, 8 oktober, 6, 19 en 26 november en ten slotte 24 december. Op al deze data brengt James Patterson, al dan niet geholpen door een coauteur, dit jaar nog een boek uit. Veertien titels in totaal, waaronder jeugdboeken en misdaadverhalen. Die verschijnen allemaal na President vermist (Nieuw Amsterdam, 480 blz., oorspronkelijke titel The president is missing), de misdaadroman die hij samen met Bill Clinton schreef en die gelanceerd wordt als de ‘must read’ van het jaar.
Ik ontmoette Patterson ooit, een minzame man die zich ten volle bewust is van zijn status als ’s werelds succesvolste misdaadauteur. Toen ik hem vroeg naar de werking van de nv Patterson reageerde hij korzelig. Hij leverde de ideeën, hij bedacht de plot, hij schreef de synopsis, hij stuurde, hij corrigeerde en hij redigeerde. Dus stond hij prominent op elke cover. En dank u wel voor het interview.
Voor het eerst laat Patterson toe dat een andere naam even groot en zelfs als eerste op het voorplat staat. Bill Clinton én James Patterson schreven President vermist, niet andersom. Daar is allicht hard over onderhandeld. Bemiddelaar Robert Barnett, een eminente advocaat gespecialiseerd in lucratieve boekendeals voor politici en andere celebrity’s, ‘veilde’ de memoires van Hillary Clinton voor 8 miljoen dollar en verkocht die van Bill voor 10 miljoen. Ook Tony Blair en Barack Obama hielp hij aan royale boekcontracten. Niet verwonderlijk dat hij als eerste aan bod komt in het dankwoord, vóór misdaadauteur David Ellis (de echte ghostwriter van dit boek, vermoed ik). Als derde wordt Hillary bedankt ‘voor haar constante aanmoediging en aansporingen om het verhaal realistisch te houden’.
Als President vermist een ding niét is, dan is het realistisch, met een president die undercover gaat om eigenhandig een cybercrimineel te klissen. Ondertussen dreigt een impeachment en treurt hij om zijn overleden vrouw. En die ‘details die alleen een president kan weten’, zoals het achterplat meldt? Veel sappigs deelt Clinton niet met de lezer. Hier en daar is een alinea door hem geïnspireerd, zoals de afsluitende toespraak waarin hij zijn eigen ‘I have a dream’ verwoordt over leiderschap en de ‘gewijde plicht’ te streven naar een ‘toekomst vol mogelijkheden’, en liefst zonder ‘de instantbevrediging’ van sociale media. Je weet meteen voor wie deze sneer is bedoeld. Al zijn Trumps tweets zeker even spannend (en onrealistisch) als President vermist.
Als ‘President vermist’ een ding niét is, dan is het realistisch, met een president die undercover gaat om eigenhandig een cybercrimineel te klissen.