De populaire Britse pulpkranten presenteren graag de rekening aan de dikbetaalde vedetten als Engeland faalt
‘England 1Iceland 2: winter starts here’ tweet.
Verliezen van een landje met 300.000 inwoners mag dan smadelijk zijn, uit de lucht komt het niet vallen. Twee jaar eerder, op het WK in Brazilië, keerden de Engelsen zelfs met slechts één puntje naar huis. Bijzonder pover voor het land waar deze sport uitgevonden werd, en waar de duurste competitie ter wereld zich afspeelt.
En het is niet nieuw: van alle grote voetballanden hebben de Three Lions het magerste palmares. Eén keer wereldkampioen, in 1966 in eigen land, en nog één keer halvefinalist in 1990. Het is om complexen van te krijgen.
Ook dit jaar gaan ze met knikkende knieën naar het WK, en dat is vooral aan onze Rode Duivels te danken. Nergens wordt de generatie van Hazard, De Bruyne, Lukaku en Courtois nog hoger de hemel ingeprezen. Als Belgische voetbalfan heeft het bekijken van Match of the Day op BBC iets zelfbevlekkends: na vrijwel iedere wedstrijd wordt een landgenoot op het hoogste schild gehesen. Van de 23 Belgen in Rusland, spelen of speelden er 15 in de Premier League, en steevast bij de topclubs.
Hapklare brokken
Dat het ondanks die bewondering voor de tegenstanders geen volslagen defaitisme wordt, heeft drie redenen. De eerste heet Roberto Martinez. Weinigen waren onder de indruk van diens prestaties als coach bij Wigan, Swansea en Everton, en velen beschouwen hem als een enorme geluksvogel dat hij zo’n bende talent mag coachen. De tweede is dat net als in België Panama en Tunesië als hapklare brokken worden be De aalvlugge Raheem Sterling ligt voortdurend onder vuur van de tabloids.
schouwd: de derde wedstrijd zou in die optiek alleen maar om de eer gaan, en om wie als eerste of tweede van de groep doorgaat. Bondscoach Gareth Southgate probeert met hand en tand die gevaarlijke redenering te bestrijden. Want als Tunesië weinig grote namen telt, dan kon precies hetzelfde gezegd worden van IJsland.
Maar de belangrijkste reden voor een voorzichtig vleugje optimisme is de ontbolstering van heel wat jong talent. Na de volslagen mislukte campagnes van 2014 en 2016 zijn met Wayne Rooney, Joe Hart, Chris Smalling en Jack Wilshere een reeks gevestigde waarden afgedankt. Het woord is aan de jeugd, en die jeugd is goed met Tottenham Hotspurs als hofleverancier. Dele Alli, Eric Dier, Kieran Trippier, Danny Rose en doelpuntenmachine Harry Kane komen straks hun clubgenoten Alderweireld, Vertonghen en Dembélé tegen.
Vooral Harry Kane, topschutter in de Premier League, is een fameus wapen. Hij is misschien wel de beste spits ter wereld op dit moment. Sinds
hij kapitein van Engeland werd, heeft hij geen wedstrijd meer gespeeld zonder ten minste één keer te scoren. Aanvallend ziet het er sowieso uitstekend uit bij de Engelsen, met de piepjonge Marcus Rashford en met Raheem Sterling.
Dikbetaalde vedetten
Sterling, een aalvlugge en technisch onderlegde vleugelspeler van Manchester City, ligt voortdurend onder vuur van de tabloids, met een bitsheid die volgens sommigen ronduit racistisch is. Hij is van Jamaicaanse origine. Zo werd hij zwaar aangepakt omdat hij kort na de uitschakeling door IJsland in 2016 een duur huis in Londen kocht voor zijn moeder.
De populaire Britse pulpkranten presenteren sowieso graag de rekening aan de dikbetaalde vedetten als Engeland faalt: de ondertoon dat het volk het recht heeft op steengoede prestaties van die dik betaalde vedetten, is nadrukkelijk.
Vorige week lag Sterling opnieuw onder vuur, nu omdat hij een machi negeweer op zijn been liet tatoeëren. ‘Omdat mijn vader is doodgeschoten, en ik heb gezworen alleen maar met mijn been te schieten’, was zijn uitleg. De voorzitster van Mothers against guns, een organisatie die ijvert tegen wapengeweld, reageerde niettemin ontstemd. Gary Lineker, hij weer, hekelde de heksenjacht. ‘Gaan we straks ook het embleem van Arsenal (waar een kanon opstaat, red.) verbieden?’
Tactisch lijkt het Engelse systeem sinds kort sterk op het Belgische: drie centrale verdedigers, twee vleugelbacks die veel naar voren trekken, één controlerende middenvelder. Na de oefenwedstrijd tegen Nigeria concludeerde The Guardian: ‘Met dit systeem kunnen we vloeiend aanvallen al is het niet altijd even slotvast van achteren, als we straks tegen grote ploegen spelen.’ Klinkt herkenbaar, nietwaar?