Het boek is alweer beter dan de film
Dat een Waalse filmmaker zijn tanden in een Vlaamse succesroman zet is opmerkelijk. Maar daarmee is deze adaptatie van Lanoyes ‘Het derde huwelijk’ nog geen schot in de roos.
‘Het is bijna een wet dat heel goede romans onverfilmbaar zijn, terwijl mineure romans, thrillers en zo, aanleidingen zijn voor grote films.’ Moeilijk is het niet om met voorbeelden te komen die Hugo Claus postuum zijn gelijk gunnen. Het tegendeel aantonen, dat is andere koek.
Met Troisièmes noces moet je dan niet afkomen. De Waalse regisseur en scenarist David Lambert speelt resoluut de komische kaart in zijn bewerking van Het derde huwelijk, de bejubelde roman van Tom Lanoye uit 2006. Voor diens slimme, bijtende venijn krijgt de kijker nu platte kolder in ruil.
Het is op korte tijd de tweede adaptatie van een van zijn romans. Een goed jaar geleden draaide Sprakeloos in de zalen, nadat Hilde Van Mieghem aan de slag was gegaan met dat eveneens alom geprezen moederboek. Dat die daad van moed getuigde, klonk het toen – een goed teken is dat nooit.
Het derde huwelijk is weliswaar geen persoonlijk relaas, wel een fictieve, vaak ronduit geestige roman over het schijnhuwelijk tussen een al wat oudere homo en een Congolese zonder papieren. Eens getrouwd zal haar verblijf in ons land wettig zijn. Maar als hongerige hyena’s is de Dienst Vreemdelingenzaken erop uit om de leugen te ontmaskeren.
Bouli Lanners
De roman speelt zich af in Antwerpen, de film in Brussel. Maarten heet nu Martin, die vertolkt wordt door de Waalse acteur Bouli Lanners. Met hem heeft David Lambert goud in handen. Deze vijftiger, bij ons bekend van films als Tueurs en De rouille et d’os, bezit het veelzijdige talent om zijn robuuste verschijning naar elke rol te buigen: een witte baard, omge plooide jeans en door zijn oor een gouden ringetje, maar de karikatuur blijft ver buiten beeld. Lanners als korzelige eenzaat is de voornaamste reden om deze adaptatie alsnog te gaan zien.
Dat zal je ons niet horen zeggen over zijn tegenspeelster, de Congolese Rachel Mwanza. In 2012 won zij in Berlijn nog de belangrijkste acteerprijs voor haar vertolking in het snoeiharde Rebelle, een Canadese film over kindsoldaten in Congo. Ze was toen amper vijftien.
Maar in Troisièmes noces slaat ze de bal faliekant mis. Ze weet haar personage niet de komische punch te geven waar de film naar snakt. Haar spel is houterig, de woorden klinken ongemeend. Het helpt natuurlijk niet dat het scenario haar voorts weinig aanreikt om de rol uit te diepen.
Zes jaar geleden oogstte Lam
Lanoye doet waar de politiek veelal koude rillingen van krijgt: muren slopen