Een zesarmige kandelaar
Twee Rachels voor de prijs van één: Rachel Weisz en Rachel McAdams vertolken de hoofdrollen in de eerste Engelstalige film van de Chileense regisseur Sebastián Lelio. Het gaat hard voor Lelio: vorig jaar presenteerde hij het knappe transgenderdrama Una mujer fantástica en later dit jaar komt hij nog met Gloria, een Amerikaanse remake met Julianne Moore van zijn eigen gelijknamige Chileense arthousesucces.
Disobedience toont dat hij dat doet zonder compromissen te sluiten. Hij kon daarvoor leunen op het scenario van de Britse toneelauteur Rebecca Lenkiewicz, die eerder al Ida schreef voor Pawel Pawlikowski.
Lelio verstaat de kunst om met kleine, haast onbeduidende scènes personages te kleuren en tot leven te laten komen. Een sigaret roken krijgt dan betekenis. Voor actrices is dat goud. Je ziet Rachel Weisz eerst als fotografe van stoere mannen met blote bovenlijven vol tattoo’s, in een studio in New York vol licht en lucht. Hier heet ze Rony. Na de dood van haar vader keert ze terug naar de Londense wijk waar ze opgroeide in een orthodox joodse gemeenschap. Hier heet ze Ronit en blijft de film geprangd in bestofte, bedompte vertrekken.
Volgende rabbi
De hechte gemeenschap heet haar niet welkom. Haar vroegere boezemvriend Dovid laat haar schoorvoetend binnen. Hij wordt voorbereid om Ronits vader op te volgen als rabbi. Veel erfenis valt er niet te rapen: haar vader heeft zijn huis weggeschonken aan de synagoge.
Wat wordt Ronit kwalijk genomen? Ze heeft ooit de gemeenschap verstoord door te kiezen voor haar vrijheid. Daartegenover staat Dovids vrouw Esti (McAdams), met wie Ronit duidelijk een verleden heeft gedeeld. Esti kan niet kiezen – dat is dan weer het lot dat zij moet torsen. Gaandeweg flakkert er tussen de vrouwen een vlam op die niet te doven valt.
Lelio’s sympathie ligt bij de vrijgevochten vrouw: zij is het hoofdpersonage. Toch overstijgt de film al te gemakkelijke tegenstellingen. Want is dat vrije leven dan zoveel beter? Of makkelijker? Is blijven makkelijker, zoals Ronit denkt? Disobedience is een gevoelig, intiem drama dat slechts gaandeweg zijn geheimen prijsgeeft.
Dit is een gevoelig en intiem drama