Romelu Lukaku, eindelijk geliefd
Onzichtbaar zijn en toch in iedere match minstens één keer scoren: dat kunnen alleen absolute wereldspitsen. Het wordt wennen voor Romelu Lukaku dat niemand nog aan hem twijfelt. Want zich willen bewijzen, dat drijft hem.
Tegen Panama had de spits van de Rode Duivels de bal na 66 minuten zestien keer aangeraakt: ongeveer één keer per vier minuten dus. Over wiens schuld dat was, liepen de meningen uiteen. Hoe dan ook, in de tweede helft klikte het wél.
Romelu Lukaku’s wedstrijd leek lange tijd nergens op, want enkele van de toch al luttele baltoetsen waren bovendien slechte controles. Maar toen scoorde hij, als vanzelfsprekend. Twee keer in zes minuten. Tweemaal voortreffelijk aangespeeld, maar er bleef nog veel werk te doen voor hem. Zoals hij de virtuoze voorzet van Kevin De Bruyne inkopte en zoals hij de Panamese doelman verschalkte met een opwippertje: er lopen geen tien spitsen rond in de wereld die dat zo feilloos kunnen; misschien zelfs geen vijf.
Lukaku’s statistieken zijn stilaan fenomenaal. Topschutter aller tijden met 38 doelpunten in 70 wedstrijden voor België: het is (te) ver vooruit kijken, maar als hij in zijn carrière van grote blessures gespaard blijft, kan Lukaku (25) ooit de kaap van honderd internationale doelpunten halen. Dat heeft nog maar één speler hem voorgedaan, een onbekende Iranier die vaak kwalificaties tegen Macao en OostTimor mocht spelen. Op clubniveau is zijn rapport nauwelijks minder indrukwekkend. In maart maakte hij met Manchester United zijn honderdste Premier Leaguedoelpunt; hij is een van de jongste spelers die dat ooit deden.
Niet zo lang geleden werd Big Rom nog geregeld uitgefloten door de eigen fans, als hij bij de Rode Duivels speelde. Dat gewor stel met van zijn voet wegspringende ballen – contrasterend met die vinnige snelle passes van balvirtuozen als Hazard, De Bruyne en Mertens: het oogt soms zo onhandig. Wellicht vergaten sommige onverlaten in de tribune ook de gouden regel van het interlandvoetbal: laat je clubkleuren thuis. De meeste Rode Duivels hebben nooit of slechts zeer kort in de Belgische competitie gespeeld: ze zijn daarom ‘van ons’. Lukaku daarentegen is lang genoeg bij Anderlecht gebleven om voor radicale fans van Club of Standard snel een mikpunt te zijn.
Liefde en lichte wrok
In een ‘open brief ’ die eergisteren verscheen op de website The Players’ Tribune, suggereerde Lukaku dat er ook een raciaal kantje zit aan het misprijzen. ‘Als ik scoor ben ik de Belgische sterspeler,’ zegt hij, ‘maar als ik niet scoor, ben ik de Belg van Congolese afkomst.’ Met zijn monoloog op deze website treedt Lukaku in de voetsporen van sportsterren als golfer Tiger Woods, basketbalspeler Kobe Bryant en tennisster Caroline Wozniacki. Veel van zijn ‘persoonlijke verhaal’ (zie hiernaast) is in Belgische media al eerder aan bod gekomen, maar de internationale aandacht is uiteraard groot.
Over zijn criticasters zegt Lukaku: ‘Ik weet niet waarom sommige Belgen me willen zien falen, echt niet. Maar zij weten niet hoe sterk ik van karakter ben. Dat krijg je als hebt meegemaakt wat ik als kind heb meegemaakt.’
Ondanks al die mediatraining blijft Lukaku een emotionele jongen met het hart op de tong. En dus weten we vrij goed hoe hij in elkaar zit. Die liefde voor zijn moeder, die hem opvoedde en aan wie hij steevast zijn belangrijkste doelpunten opdraagt. Maar ook die lichte wrok, die zeker niet zonder oorzaken is, maar die hij haast schijnt te koesteren. Als tiener, geboren in Antwerpen, met dat toen al zo sterk ontwikkelde lijf steeds aan de zijlijn moeten horen: ‘Is die echt 14? Dat zal wel, maar ja hoe gaat dat in die Afrikaanse landen?’ En later steeds die vraagtekens of hij echt goed genoeg was voor de top van het Engelse en het wereldvoetbal …
Het maakt hem soms wat verongelijkt in zijn reacties, maar de kritiek heeft hem ook steeds sterker gemaakt. Uit gekrenkte trots is hij als een bezetene aan zijn conditie, snelheid, techniek en killersinstinct beginnen te werken. En ook aan het bestuderen van de volgende tegenstander besteedt hij enorm veel aandacht. ‘Tunnelvision’ plaatste hij op de sociale media, om zich te verontschuldigen dat ze enkele weken niet meer gevoed zullen worden. Het typeert zijn ambitie en focus.
Lukaku is geen egoïst. Dat hoorde je in zijn interview nadat hij tot man van de match was uitgeroepen tegen Panama: ‘Als je ziet met wie ik samenspeel – Eden, Kevin, Dries – wordt het wel een stuk makkelijker’, zei hij met een brede glimlach. Tijdens de laatste oefenwedstrijd tegen Costa Rica joeg hij geen hattrick na, maar legde zijn concurrent Michy Batshuayi ook een goaltje voor de voet. Hoe eerzuchtig hij nochtans zelf ook is. Want dat hij niet net als Harry Kane en Cris
tiano Ronaldo aan die Gouden Schoen als topschutter denkt, is onzin.
Wat Romelu Lukaku nog niet schijnt te beseffen, is dat de twijfels voorbij zijn. Hij ís niet langer het zwarte schaap van de Rode Duivels. Diepe spits is de meest kwantificeerbare positie. Wie zijn statistieken kan voorleggen, mag zich echt wel een paar slechte balcontroles of mislukte kaatsen veroorloven. Zelfs als zou hij maar één bal per wedstrijd raken – als dat telkens een doelpunt is.