‘Hier kan je nog een laatste keer belachelijk doen’

NICK DE LEU, FOTO’S KOEN BAUTERS

Het is geen evidente taak, de aftrap geven op een hoofdpodium. Maar Diablo Blvd, de band rond Alex Agnew, mocht het gisteren al voor de tweede keer doen op Graspop Metal Meeting. ‘Van de organisatie mochten we dit jaar kiezen’, zegt Agnew. ‘Ofwel wat later op de avond in een tent. Ofwel de mainstage, maar dan wel vroeg. En een hoofdpodium sla je nu eenmaal niet af. Ik ben daar ook meer voor gemaakt als entertainer.’

Toch is het dit keer anders. Bij hun eerste passage in 2011 had Graspop nog maar één hoofdpodium. Sinds 2014 zijn dat er twee. Volgens de legende was het een oplossing omdat Megadeth en Ozzy Osbourne allebei headliner wilden zijn – een logistieke onmogelijkheid, omdat ze allebei met een heleboel materiaal toerden.

Het festival koos toen naar het voorbeeld van het Duitse Wacken Open Air voor twee mainstages. In de praktijk is dat één podium, goed voor 100 meter metal en het grootste hoofdpodium van België, dat in tweeën is verdeeld. De linker en de rechterhelft lossen mekaar af: terwijl de ene band speelt op ‘mainstage 1’, kan de andere alles klaarzetten op ‘mainstage 2’. Dat komt ten goede van het ziedende tempo waarin de Graspopacts mekaar aflossen: tussen twee acts zit slechts een pauze van tien minuten. Ter vergelijking: op Rock Werchter zijn er dat vaak veertig.

Kort en krachtig

Om te vermijden dat het publiek muzikanten schijnbaar ongeïnteresseerd ziet soundchecken terwijl hun buren het beste van zichzelf staan te geven, laat de organisatie een doek optrekken. Het is wanneer dat gevaarte omhoog gaat, dat Agnew het podium betreedt – zelfzekere tred, zonnebril op de neus, dikke sjaal rond de kwetsbare strot. Om hem heen ontspruit een mierenhoop: kabels kronkelen over het podium, gitaren worden rondgekard, manager Nikolaas De Belie sleurt met een ventilator, overal zien we bouwvakkersdecolletés – roadies zouden verplicht moeten worden om een overall te dragen. En Agnew zelf? Die zet zeven waterflesjes klaar.

Terwijl Andries Beckers en Tim Bekaert zoeken naar de juiste afstelling voor hun gitaren achter het doek op mainstage 2, rammen Tyler Bryant & The Shakedown op mainstage 1 de ene solo na de andere de wei in. Op het podium beginnen basritmes door mekaar te lopen en vechten drummers een robbertje uit – het klinkt haast als freejazz. Of als een kakofonie, dat kan ook. ‘Ons