In Moskou is da feestje!

Udaar, die er wél bij was als supporter in Brazilië maar niet in Rusland bent. Van twee dingen één. Ofwel stuurt u uw kat uit principe: u gaat niet meewerken aan een imagocampagne voor een semidictator die vliegtuigen met Nederlanders en Belgen uit de lucht schiet en vertikt dat toe te geven, die een nog grotere dictator in Syrië helpt zijn eigen volk uit te moorden. In dat geval: respect voor uw principes. De andere reden kan zijn dat u dacht dat het niet plezant zou zijn, met regenachtig weer en hooliganisme en slecht eten. In dat geval hebt u dik ongelijk. Want al wordt er niet gefeest als een Rus (vrij naar Robbie Williams), uitgelaten is de sfeer wel in de straten rond het Kremlin.

Ik vertelde u vorige week al dat de Peruanen dé sfeermakers van dit toernooi zouden worden, en die hebben dat helemaal waargemaakt. Het is opeens een stuk rustiger op straat als dat legioen even ‘op verplaatsing’ is naar het verre Jekaterinenburg. Spijtig dat de Peruanen zo slecht afwerken en al uitgeschakeld zijn, want ze spelen lekker voetbal en hun fans zijn heerlijke mensen. Maar ook zonder de Inca’s hangt er een bijzonder plezierige ambiance in Moskou – behalve voor wie echt een spuughekel heeft aan voetbal en in alle naïviteit net nu een citytrip geboekt had. Het is moeilijk een goede foto te maken van de uienkoepels op de Basiliuskathedraal als er allerlei Fifaobstakels op het Rode Plein staan, en dronken Zweden met Vikinghelmen, Mexicanen met sombrero’s en Tunesiërs met een trommel. Zelfs op het Loebjankaplein, op de stoep van het hoofdkwartier van de FSB (voorheen Tsjeka en dan KGB), staan Zweedse straatzangers Abba te verkrachten, tot plezier van voorbijgangers uit vijf werelddelen. Gelukkig hoeft Felix Dzerzjinski, die tienduizenden naar Siberië stuurde, dit softe verbroederen niet meer gade te slaan. In 1991 werd zijn standbeeld van zijn sokkel gehaald.

De hoofdstad is voor fans uit 32 landen de hub vanwaar ze met het vliegtuig naar andere wedstrijden pendelen, en dus is het er één permanente verbroedering met collectieve selfies in alle denkbare combinaties. Het geweld van Marseille 2016 is ver te zoeken.

Ook de Russen, die aanvankelijk op dat gedoe stonden te kijken als een koe naar een voorbijrijdende trein, zijn nu op de kar gesprongen. Vooral tienermeisjes genieten van de tsunami aan vrolijke buitenlanders. ‘Wij wonen op 20 kilometer van het centrum en normaal hebben we weinig verloren hier rond het Kremlin’, zeggen drie vriendinnen, ‘maar nu komen we haast dagelijks. Zó plezant, vrienden maken met mensen uit de hele wereld.’ Ze hebben zelfs een Russische vlag bij, en ze geven grif toe dat ze dat een dikke week geleden – vóór die zeges tegen SaudiArabië en Egypte – nooit zouden hebben gedaan. ‘We hadden zo’n hopeloze ploeg en je wil je niet belachelijk maken, maar nu kan het opeens wel.’

Eén land valt echt uit de toon: België. Waarom is moeilijk te peilen, maar de Belgen sturen hun kat. Een goede duizend man in Sotsji, vandaag in Moskou ruim het dubbele. Ga dat uitleggen aan die legioenen uit andere landen – vooral ZuidAmerikaanse – die hele stadions en zelfs speelsteden inpalmen. Het valt buitenlandse fans ook op. ‘Zo’n topploeg, een favoriet zelfs, maar waar zijn jullie fans?’

Voor wie wél van de partij is, was het gisterenavond verzamelen geblazen in een café in het centrum, nadat een ploeg van Belgische fans al op het Rode Plein een vriendschappelijk potje tegen Tunesiërs had gespeeld. Maar van een Belgische overrompeling is geen sprake. ‘Het is een schande’, mopperen de trouwste fans. ‘België kent alleen mooi weersupporters. Als we de halve finale of de finale spelen, dán zul je iedereen opeens wel horen. Maar dan zal het te laat zijn om nog aan tickets te komen.’

U bent gewaarschuwd, als u wel erg tégen Poetin en vóór de echte democratie bent, maar straks een WKfinale van de Rode Duivels in geen geval wil missen. Te laat!

Op de stoep van de KGB staan Mexicaanse meisjes te luisteren naar twee Zweden die Abba verkrachten