Waarschijnlijk weer president, maar behoudt hij parlement?

Is Erdogan dan toch geen ongeslagen campagnebeest?

Triomferen in zes verkiezingen op 16 jaar: weinig westerse politici doen het Recep Tayyip Erdogan na. Rond 2000 kwam hij aanzetten met een wervend verhaal: gematigd islamisme en emancipatie van de vrome Turkse volksmassa’s. Dat verhaal lijkt uitverteld. De grote omslag kwam na 2013, toen de Egyptische islamist Morsi via een staatsgreep werd afgezet, en zeker na de Turkse couppoging van 2016. Erdogan zag steeds meer interne en externe vijanden en vernauwde de AKPagenda tot machtsbehoud via harde repressie. Zijn waarderingscijfers zijn gezakt. ‘Er is paniek bij de AKP’, noteerde de gematigde journalist Fatih Altayli op de website van mediagroep Haberturk. ‘Ze hopen op een mirakel. De peilingen zitten nog goed, maar het enthousiasme op straat zien ze niet meer.’ Wat kan hij nog beloven? Turkije heeft een oplopende schuldenberg (DS 20 juni) terwijl investeerders de onvoorspelbare president wantrouwen (DS 22 juni). Erdogan staat voor meer van hetzelfde. Zijn verkiezingsbeloftes lijken paniekvoetbal.

Zo spreekt hij over door de staat uitgebate theehuizen met gratis cake en moet beton de economie stutten, via een kanaal van 52 miljoen dollar in Istanbul. Gezien de problemen op de internationale geldmarkten lijkt dat project utopisch. Ook de voortdurende strijd tegen de Koerdische PKK wordt hem aangewreven.