Vijftig tinten, maar geen grijs
Diane Keaton en Jane Fonda vinden hun seksleven terug in een film die zo slap is dat het hilarisch wordt.
Book club ¨¨èèè Van: Bill Holderman
Met: Diane Keaton, Jane Fonda, Candice Bergen, Mary Steenburgen (103 min.)
‘Wij zijn geen verse bloemen meer’, klinkt het in Book club. ‘Eerder potpourri.’ Daar moest Diane Keaton dan 72 voor worden: deze film is zo slecht geschreven dat je je afvraagt of debuterend regisseur Bill Holderman wel een script gebruikte op de set. Het is eens wat anders dan een Woody Allen.
Book club gaat over van alles, maar niet over literatuur. Wel gaat de film over vier oude vriendinnen die onder het mom van een boekenclub samenkomen om te kletsen. En om te dromen van kletsen, want ze hebben Fifty shades of Grey ontdekt, dat in deze film zo veel promotie krijgt dat je alleen maar kan hopen dat het goedbetaald product placement was.
Onder liters witte wijn hebben de vier wat te bespreken. Jane Fonda speelt een stinkend rijke hoteleigenaar met valse borsten en bindingsangst. Diane Keaton is een bemiddelde weduwe die zich alle plezier ontzegt uit misplaatst schuldgevoel. En dan is er nog een rijke rechter met een lethargische poes (Candice Bergen) en een welstellende vrouw die gewoon een man heeft die liever aan zijn motor sleutelt dan aan haar (Mary Steenburgen). Want dat is de essentie van deze vederlichte komedie: het bespreekbaar maken van seks onder vrouwen op leeftijd.
Het tempo ligt laag, de decors zijn zichtbaar fake en de moppen zijn zo flauw dat je ze alleen kan smaken met witte wijn erbij. Het is allemaal ook beledigend simplistisch.
Maar soms kun je er gewoon niet aan doen: er zijn momenten in Book club dat je kan gieren van het lachen. Het is er zó over dat het hilarisch wordt. En ondertussen herontdekken die vier vrouwen hun seksleven en kun je niet anders dan denken: wel, goed voor hen. Dat is pas een feelgoodfilm.