Creatief onsportief

Luister niet, jonge lezers, naar nostalgici die beweren dat voetbal vroeger een zuiverder spel was. Ik herinner me uit mijn jeugd het Argentinië van 1978 en 1982, met verdedigers als Olguin en Tarantini – horresco referens, ik huiver van de loutere vermelding van hun naam. Van hen werd gezegd dat ze niet toevallig in gestreepte truitjes speelden, het was hun gevangenisplunje. Van nog veel langer geleden dateert de WKwedstrijd Chili–Italië op het WK van 1962, berucht geworden als de Slag van Santiago. Het was de vuilste wedstrijd aller tijden. Er waren fases waarbij spelers opzettelijk tegen elkaars hoofd schopten, en de politie heeft vier keer moeten ingrijpen op het veld – onder meer om een uitgesloten speler manu militari te verwijderen. Toen de wedstrijd een dag later op de Britse tv kwam (in die jaren moesten de beelden nog fysiek worden overgevlogen), waarschuwde een Britse presentator dat mensen thuis hun jonge kinderen beter naar de horrorfilm op het andere net lieten kijken. Politiek beladen wedstrijden zijn er ook altijd geweest: de verrassende overwinning van de OostDuitsers op de WestDuitsers – van het communisme op het kapitalisme – in 1974, of Diego Maradona die in 1986 zijn doelpunt met de hand tegen Engeland een terechte vergelding voor de Falklandsoorlog noemde.

Zo ver zijn we nog niet, maar de sportiviteit is toch weer ver te zoeken soms. Zo maakten Iraanse supporters de voorbije nachten een hels kabaal bij het hotel van de

Portugezen, om Cristiano Ronaldo en co het slapen te beletten. De Zweedse coach

Janne Andersson beklaagde zich over de schandelijke wijze waarop enkele Duitsers hun dramatische zege in de laatste seconden kwamen vieren voor hun dugout. De Duitse bond heeft excuses aangeboden.

Politiek is ook altijd een heet hangijzer. U las misschien vorige vrijdag het verhaal over de drie Kosovaren in het Zwitserse elftal. Uitgerekend Granit Xhaka, wiens vader nog door Serviërs is gemarteld, en Xhedran Shaqiri maakten de doelpunten voor de Zwitsers tegen Servië. Ze vierden dat door met hun handen de dubbelkoppige adelaar van de Albanese vlag (Kosovaren en Albanezen zijn één volk) te imiteren. De Fifa legde hen daarvoor een boete op van 10.000 Zwitserse frank (8.665 euro).

Maar in diezelfde beladen wedstrijd gingen arbiter Felix Brych en de videoscheidsrechter in de fout door een stevige fout op Aleksander Mitrovic niet te bestraffen. De Servische coach Mladan Krstajic reageerde ziedend. ‘Ze zouden hen naar Den Haag (het Joegoslaviëtribunaal, red.) moeten sturen, zodat ze hen kunnen berechten zoals ze ook met ons hebben gedaan’, zei Krstajic tegen Servische journalisten. Op Instagram had hij het over ‘selectieve rechtvaardigheid, eerst in Den Haag en vervolgens in het voetbal’. Een kater over een scheidsrechterlijke dwaling doorspoelen met een hypernationalistische kritiek over arresten van een internationaal strafhof over oorlogsmisdadigers? Misschien zou de Fifa daartegen óók kunnen optreden?

Verder zijn er al twee spelers met de dood bedreigd: de Colombiaan Carlos Sanchez na een domme rode kaart, en de Zweed Jimmy Durmaz na de onnodige overtreding die de Duitsers nog de kans gaf te winnen. Bij Durmaz – in Zweden geboren, maar met Turkse roots – waren de bedreigingen bovendien racistisch. Sport wordt verondersteld mensen dichter bijeen te brengen, maar dat lukt toch niet altijd.

Het is ook zo weinig origineel. Als je dan toch een smerige streek wil uithalen, wees dan tenminste creatief. Zoals het boulevardblad Bild deed in 1974. Dagen voor de finale tegen Nederland, stuurde dat enkele Duitse meisjes naar het spelershotel van Oranje om met hen naakt in het zwembad te plonsen, uiteraard met een fotograaf in de struiken erbij. Foto’s op de één van het blad, Nederlandse spelersvrouwen in alle staten, Cruijff en co dus ook. Heel fout en onsportief – of mogen we het 44 jaar later gewoon een schelmenstreek noemen?

‘Ze zouden die arbiters moeten laten berechten in Den Haag, zoals ze met ons hebben gedaan’.