Van boerenzoon tot Belgisch kampioen
In 2015 maakte Yves Lampaert de grote stap naar Team Quick Step en maakte meteen indruk op zijn trainer, Tom Steels: ‘Indrukwekkend hoe hij de kopmannen vooraan kon houden en zijn weg vond in het peloton.’
Tien jaar geleden besliste Yves Lampaert (27) het judo te ruilen voor het wielrennen en stal met zijn ijzeren wilskracht en charisma snel de wielerharten van zijn trainers. Om door te groeien tot één van de compleetste Belgische renners van het peloton.
Daar stond hij dan, voor de start van zijn eerste koers. Putje winter januari 2008, bij de junioren. Yves Lampaert had zich net aangesloten bij de plaatselijke wielerclub Tieltse Renners. Wes ley Van Speybroeck, exprof en momenteel ploegleider van LottoSoudal U23, kan het zich nog perfect voor de geest halen. ‘Ik was gestopt met fietsen en begon als ploegleider bij Tielt. Het was ijskoud en het regende. Een nieuw rennertje kwam naar mij toegelopen, zonder handschoentjes, in korte mouwen en in korte broek. Met een fiets die meer dan tien kilo woog. Zijn kader leken wel chauffagebuizen. Ik zei hem: Manneke, dat gaat niet gaan hoor, zo ga je nooit uitrijden. Ik zal je wat andere kleren geven. Hij keek mij aan en antwoordde: Dat is niet nodig hoor, meneer. Zijn ploegmaats lachten hem uit en ik dacht: Die jongen zal er snel de brui aan geven. Maar Yves reed die 90 kilometer gewoon uit. Hij had judo gedaan en was een klein beerke natuurlijk. En een boerenzoon kan tegen een stootje. Met zijn unieke flair had hij mij meteen ingepalmd.’
En Lampaert bleef ook wed strijden rijden. ‘Hij werd steeds beter, maar kon niet goed in het peloton rijden. Hij was er nooit bij toen de beslissing viel. Het gebeurde wel dat hij alsnog naar de kopgroep reed en een kloof van een minuut overbrugde. Maar dan was hij totaal kapot en kon hij niet meer meestrijden voor de zege.’
‘Maar hij pakte toch wat toptienplaatsen’, weet Van Speybroeck nog. ‘In zijn tweede jaar bij de junioren lukte het al veel beter. En zat hij zowaar in de kopgroep van een interclub in Reningelst. Maar hij bleef maar op kop beu ken, zo blij en enthousiast was hij dat hij voorop reed. Ik schreeuwde hem toe dat hij zijn krachten wat moest sparen. Waarop hij vier ronden doodleuk in laatste positie bleef. Dat was natuurlijk ook niet de bedoeling.’
‘Maar beetje bij beetje leerde hij de koers lezen. Hij won zelfs eens. In Aarsele denk ik. Hij had een ijzeren wil om beter te worden en volgde alle instructies nauwgezet op. Wat een karakter. Ik ging met de jongens eens rijden in de Ardennen om hen een beetje parcourskennis bij te leren en hun kunnen bergop te testen. Hij kwam aan met bijna vijf minuten achterstand en zat in zak en as. Ik ga nooit een goede coureur worden, zei hij. Maar hij beet door.
Bij de beloften in 2010 maakte Van Speybroeck de overstap naar SoenensJartazi en Lampaert volgde hem. ‘Hij pikte alles heel snel op en bleef vooruitgang maken. Ook bergop. Op alle omlopen trok hij zijn plan. En plots ontdek ten we dat hij ook kon tijdrijden. Al gebeurde dat wel op een rare manier. In de Franse rittenkoers Tour de Manche wou hij de tijdritfiets van een collega proberen. Nadat die zijn tijdrit had afgewerkt, sprong Yves op de fiets, maar hij kon niet in de pedalen. Er kwam wat sleutelwerk aan te pas, waardoor hij een halve minuut te laat startte. En toch werd hij vijfde, op enkele seconden van het podium. Hij smeet die fiets meteen in de haag. Kwaad dat hij was! Op zichzelf, hé. En hij liet zich niet doen. Hij kreeg eens een duw van een concurrent en gaf meteen een duw terug. Die renner vloog natuurlijk tegen de grond en de helft van het peloton knalde over hem heen… Hij is het mogen gaan uitleggen bij de jury.’
De vooruitgang van Lampaert werd ook opgemerkt door Patrick Lefevere, die hem in 2012 bij zijn opleidingsploeg EFCOmega PharmaQuick Step wou stallen. ‘Ik ging thuis met Yves en zijn ou
‘Een exjudoka én boerenzoon: die kunnen tegen een stootje’
WESLEY VAN SPEYBROECK Exploegleider