WAARDE REDACTIE
De ondergang van Bpost
In 1501 riep hertog Filips de Schone Francesco de Tassis (van het latere Thurn en Tassis, ook Tour et Taxis) naar Mechelen en verzocht hij hem om een postdienst op te zetten in het Bourgondische rijk. Vijftien jaar later, in 1516, sloot zijn zoon Karel, de latere keizer Karel V, met diezelfde Francesco de Tassis een overeenkomst. Een brief van Brussel naar Innsbruck mocht er maximaal drie dagen over doen om besteld te worden, in de winter vier dagen. Een brief naar Parijs moest binnen de 36 uur besteld worden, in de winter mocht daar vier uur bijkomen.
Tot onze onthutsing stellen we vast dat de postdienst vijfhonderd jaar geleden sneller een brief kon bezorgen over een afstand van driehonderd kilometer dan Bpost binnenkort over een afstand van tien kilometer (DS 22 juni). In plaats van vooruit te gaan, is het postbedrijf er de voorbije eeuw alleen maar op achteruitgegaan (ooit werd de post meermaals per dag besteld).
Bpost maakt zijn diensten duurder, niet om ze te verbeteren, maar om een slechtere service te leveren. Het graaft daarmee zijn eigen graf. Hoeveel bedrijven kunnen zich zoiets permitteren? Welke klanten denkt Bpost te kunnen overtuigen om van zijn diensten gebruik te blijven maken?
Betaling per consultatie
De echte visie van Marc Moens, voorzitter van een van de artsensyndicaten, op het beroep en de uitdagingen voor de toekomst, kan ik niet afleiden uit het interview in deze krant (DS 23 juni). De belangrijke discussie rond de vergoeding van artsen naar een minder prestatiegedreven beloning met meer nadruk op een vergoeding per forfait wijst hij af, een alternatief volgt niet. Toch wel jammer voor een artsenleider die een leidende stem moet hebben in het publieke debat.
Wat moet ik daarmee aanvangen als ik in het begin van mijn carrière sta als huisarts en nog minstens dertig jaar in de huisartsgeneeskunde verder wil werken? In onze artsenpraktijk in Brussel zullen we binnenkort veel taken moeten delegeren naar verpleegkundigen en intensiever moeten samenwerken met een psycholoog, diëtist en kinesist.
Als we willen blijven vasthouden aan de betaling per consultatie, gaan we nooit die groeiende hoop chronische patiënten behoorlijk kunnen begeleiden. Overleg rendeert niet en gemakkelijke korte consulten, om bijvoorbeeld een vaccin te zetten, leveren ons evenveel op als de moeilijke beslissing en onderhandeling met een patiënt om medicatie aan te passen bij een slecht gecontroleerde bloeddruk.
Een forfait per patiënt afhankelijk van de ziektelast zal een veel accuratere vergoeding zijn voor artsen om meer te investeren in de organisatie van de praktijk, begeleiding van patiënten en overleg met de ziekenhuizen. Dan houden we meer patiënten uit het ziekenhuis en verminderen we het aantal opnames. Dat is beter voor de patiënt en voor de samenleving. En zo kan ik me intenser bezighouden met diagnose en opvolging van zorgbehoevende patiënten.
Natuurlijk is de nuance zoek als we alleen maar spreken over financiële motieven om het gedrag van artsen te veranderen. Maar iedereen weet dat in de portemonnee zitten gedragsverandering kan stimuleren.
De opkomst voor de stemming bij de syndicale verkiezingen ligt bedroevend laag en dat zal er met cafépraat van een leidende artsenstem niet op verbeteren.