De Blurste plaat van Gorillaz
Op ‘The now now’, de nieuwe plaat van Gorillaz, is zanger 2D een beetje depri, maar er staan een paar dansnummers op die we straks graag in Werchter verwelkomen.
Op Humanz, de vorige plaat van Gorillaz, moesten we zeven jaar wachten. Er stonden geweldige nummers op, maar door de veelheid aan ideeën en gastoptredens leek ze ook iets te veel op een mixtape en te weinig op een plaat van Gorillaz. The now now komt er amper veertien maanden later en zoals de titel al aangeeft, is ze dringender en spontaner dan die voorganger.
Damon Albarn wilde nieuwe songs spelen op de tournee die Gorillaz op 5 juli naar Rock Werchter brengt. De opener ‘Humility’ is in elk geval een lui zomers funknummer. Als de gitaar u aan het oude jazznummer ‘On Broadway’ doet denken: dat is geen toeval, want het is George Benson die de snaren beroert.
Voor de enige andere gastbijdrage moet u naar ‘Hollywood’. De bassen burpen brutaal, Albarn neuriet een beetje druggy dat Hollywood ‘all right’ is. Housepionier Jamie Principle is beter bij de les en sommeert ons ‘Beautiful people clap your hands!’ Snoop Dogg komt ook langs, maar die zit op automatische piloot. Het is het meest typische Gorillaznummer, samen met het zo goed als instrumentale ‘Lake Zurich’. Daarin gaan schimmerende synthesizers in duel met een kekke koebel – er is altijd plaats voor méér koebel.
Gorillaz is ook nog steeds een cartoon en animatiefilm, en daarin zit Murdoc, de vileine bassist van Gorillaz, op dit moment in de bak terwijl zanger 2D de band weer op koers zet. 2D, het alter ego van Albarn, begint hoe langer hoe meer samen te vallen met Albarn, aan zijn volgehouden nostalgische bui te horen. Het maakt van The now now de Blurste plaat van Gorillaz: ‘Kansas’ had niet had misstaan op 13, de introspectiefste plaat van Blur. Er zitten tonnen echo op Albarns stem, de synthesizers knirpen en fwieten alsof ze solliciteren voor een baan bij de Nasa.
Nu hebben we wel een boontje voor Albarn in melancholische stemming, maar te gek moet het ook niet worden: ‘’Idaho’, ‘Fire flies’ en ‘One percent’ zijn net een paar synthesizerballads te veel. Aan het grote aantal plaatsnamen te oordelen had Albarn gewoon heimwee op tournee. En was de nieuwe plaat, die onderweg is opgenomen, vooral een manier om zijn blues te vergeten.
Maar het levert nog een paar mooie momenten op. In ‘Magic city’ beleeft 2D of Albarn een ‘Hotel California’momentje: ‘I hope I’ll make it back by Wednesday and this Magic City lets me go’. De song blijft langer hangen dan de andere ballads dankzij de dromerige vrouwenstemmetjes. En in ‘Tranz’ leidt een flinke kater tot een existentiële crisis over de popster en zijn publiek: ‘Do you feel like me? Do you turn into your effigy?’ Maar hij zingt het op een dansbare eightiespopmelodie. Zo hebben we Gorillaz graag. The now now voegt een paar zomerse songs toe aan de setlist van Gorillaz, en al hebben we ze liever wat scherper, dat is helemaal oké.
2D, het alter ego van Damon Albarn, begint hoe langer hoe meer samen te vallen met Albarn, aan zijn volgehouden nostalgische bui te horen