‘De fotografie stuurt me de straat op’
Peter Terrin schreef romans als Post mortem, Monte Carlo en Yucca en stelt in Rooftop Bar & Restaurant Gaston in Gent vanaf komende zondag voor het eerst ook foto’s tentoon.
Hoe begon u te fotograferen?
‘Het kwam niet uit het niets. Ik had het wel vaker dat ik een foto zag, een moment waarop ik als het ware in mijn hoofd afdrukte. Twee jaar geleden kwamen in het onvolprezen programma De Canvasconnectie fotografen aan het woord. Ik zag Michael Wolf in Hongkong foto’s nemen van bezems en zwabbers die netjes geordend in de smalle steegjes tussen de wolkenkrabbers stonden te drogen. Ik dacht: dat is wat ik ook zou portretteren. De volgende stap was: misschien moet ik foto’s die ik zie, ook gewoon nemen. Toen heb ik een camera gekocht.’
Voelt u zich niet afgeschrikt door de technische kant van het fotograferen?
‘Ik heb geen opleiding gevolgd, het is niet mijn bedoeling om een perfecte studiofotograaf te worden. En je hebt YouTube, waar je werkelijk alles vindt, tutorials en masterclasses naar believen. Ik ben een straatfotograaf, meer dan een eenvoudige camera en een paar lenzen heb ik niet nodig. Als je weet hoe het diafragma, de sluitertijd en de lichtgevoeligheid van je sensor of film zich tot elkaar verhouden, dan kom je al een heel eind. Maar ik leer nog elke dag bij. Het is belangrijkste is dat je het wil. Toen ik begon te schrijven in het preinternettijdperk wist ik helemaal niets over het vak. Ik wist alleen dat ik niets liever wilde dan schrijven.’
Ziet u in uw foto’s gelijkenissen met wat u in uw literatuur naar voren wil halen?
‘Ik hou er niet zo van om mijn werk te analyseren. Het is wat de lezer of toeschouwer ervan maakt. Mensen denken dat je de volledige controle over je werk hebt, dat je vertrokken bent vanuit een thema en vervolgens het boek van begin tot eind hebt bedacht, en dat je dan pas begonnen bent met schrijven. Dat alles wat er staat dus precies zo gepland was. Terwijl het in werkelijkheid een onoverzichtelijk, niet meer te traceren, organisch proces is, van dag tot dag. Fotograferen berust nog meer op toeval. Het licht, een gebaar, een samenloop van omstandigheden. Er zullen ongetwijfeld gelijkenissen zijn tussen mijn verhalen en foto’s. Ik denk vooral aan de sfeer die wordt opgeroepen. Dat en een vleugje esthetiek.’
Moet je als schrijver een violon d’Ingres hebben, een nevenactiviteit, om het schrijven vol te kunnen houden?
Daar is het mij niet om te doen. Anderzijds is het een mooie afwisseling. Schrijven doe ik in stilte, in mijn werkkamer, de fotografie stuurt me de straat op. Ze zijn even belangrijk. Toen ik die eerste foto’s maakte had ik precies hetzelfde gevoel als toen ik begon te schrijven. Het klopte.’ (hcn)
www.instagram.com/peter.terrin