De fantasie viert de teugels
Zeven paarden draven rond in het hoofd van een ziek meisje en geven kleur aan haar bestaan.
Hadi Mohammadi & Nooshin Safakhoo Het meisje en haar zeven paarden. Vertaald door Imme Dros, Querido, 40 blz., 14,99 €.
Een meisje ligt op bed. Op haar nachttafeltje zie je pillenstrips en een fles siroop, naast het nachtkastje staat een rolstoel. Haar voetjes zijn gespalkt. Buiten spelen lijkt er niet bij. Maar buiten is naar binnen gebracht: de kamer staat vol planten, en gelukkig is er de verbeelding. Het meisje ligt zachtjes te praten en kijkt door haar ‘verzinraam’, zegt de tekst. Dat haar fantasie werkt, merk je aan de linkerkant: door een deur op een kier zie je nog net het achtereind van een paard. Het meisje tuurt naar een paardenmobiel boven haar hoofd – paarden die we op de openingsbladzijden ook al te zien krijgen. Daar zien ze er nog wat abstract uit, maar zodra de fantasie van het meisje met ze aan de slag gaat, komen ze op een wonderlijke manier tot leven.
Waar in de kamer alles stil stond, krijg je op de volgende prent een en al werveling. Alle paarden komen los van hun mobiel en draven vrij rond. Allemaal krijgen ze kleur, behalve één – waarop de andere allemaal wat kleur afstaan. De rest van het verhaal volgt hetzelfde stramien: ‘Zeven paarden zijn wel en niet op zeven plaatsen’, behalve één: ‘Elk paard maakte wat plaats voor het zevende paard.’ Alle paarden verzinnen iets, en allemaal krijgen ze veulens. Tot het tijd wordt om terug te gaan. Op de laatste prent zie je het zevende paard, dat meer dan één kleur, meer dan één plaats, en van alles en niets kan verzinnen weer door de op een kier geopende deur komen en wat van zijn kleuren, plaatsen en verzinsels aan het meisje geven. Soms kun je met je lichaam niet reizen, maar met je verbeelding kun je altijd het raam openzetten en op reis gaan waarheen je maar wilt. Het is een wat vervreemdend, maar bijzonder poëtisch verhaal.
Troost
Hadi Mohammadi en Nooshin Safakhoo, de schrijfster en de illustratrice van Het meisje en haar zeven paarden, zijn Iraans. Dit boek is er gekomen dankzij het project ‘Read with me’, dat Iraanse kinderen die op afgelegen plekken wonen of in moeilijke omstandigheden leven in contact brengt met mooie boeken. Er worden workshops georganiseerd en er worden prentenboeken gratis verspreid. De Nederlandse illustratrice Marit Törnqvist (bekend van onder meer Pikkuhenki en Jij bent de liefste) coachte in het licht van ‘Read with me’ ook verschillende jonge Perzische illustratoren. Met Nooshin Safakhoo werkte ze twee jaar lang.
Safakhoo heeft een heel eigen stijl, haar prenten zijn mooi gecomponeerd. Het zijn poëtische, ietwat priegelige pentekeningen met een vrij sober kleurenpalet, dat ze heel doeltreffend inzet: gedempte kleuren met – spaarzaam – felle toetsen geel, groen en oranje. Telkens weer verwijst ze met details naar eerdere scènes: de planten uit de kamer van het meisje spelen het hele boek door een prominente rol, ook het verzinraam keert terug en de wielen op het behang van de slaapkamer. Telkens komen er elementen bij, die ook steeds meer betekenis krijgen. Alles wat de paarden verzinnen, krijgt een subtiele plek. Op die manier zetten de prenten de herhalende structuur en de poëzie van de tekst op een geraffineerde manier om in beeld. Het meisje en haar zeven paarden is een mooie ode aan de troost en de kracht van de fantasie.
Waar in de kamer alles stil stond, krijg je op de volgende prent een en al werveling