Simultaankijken
Eigenlijk is het volledig tegen mijn aard. Ik doe graag dingen grondig, ben niet goed in multitasken. Ik kan geen krant lezen en naar de radio luisteren tegelijk, ga niet snel op een tweede scherm aan de slag terwijl ik naar de tv kijk: één ding tegelijk, noem me ouderwets.
Er is één uitzondering; de laatste wedstrijd van de poulefases op een WK of een EK. Die gelijktijdige ontknoping op twee velden, waarbij het geringste detail – het hoeft niet eens een doelpunt te zijn, zelfs een gele kaart kan volstaan – dramatische gevolgen kan hebben op ploegen die honderden kilometers verder aan de slag zijn… Wie dit uitgevonden heeft, is een genie.
Neem nu de ontknoping in groep F, woensdagavond. Iedereen was achteraf bezig over de dramatische uitschakeling van de Duitsers, de wereldkampioenen. Maar bekijk het eens door de ogen van de Mexicanen: een wonder dat er geen slachtoffers gevallen zijn door hartinfarcten, na hun roetsjbaan aan emoties.
Ter herinnering: de Mexicanen waren de beste ploeg van de eerste speeldag, waarin ze Duitsland versloegen met lekker voetbal, en bevestigden met een zege op ZuidKorea. Ontspannen naar de derde ronde dus, tot het opeens lelijk fout liep tegen Zweden: een 0–3achterstand, en de wetenschap dat als Duitsland won van ZuidKorea, Mexico alsnog zijn koffers kon pakken.
Je zag in de tribunes daar in het verre Jekaterinenburg, dat de Mexicaanse fans de wanhoop nabij waren. Tot vanuit Kazan opeens het bericht kwam dat daar gescoord was – door de ZuidKoreanen, verdorie! Vervolgens waren de Mexicaanse fans méér bezig met hun smartphones dan met wat er op hun eigen veld gebeurde (waar de achterstand toch hopeloos was). Puristen zullen mopperen dat voetbal zich best afspeelt op het eigen gras en niet dat van een ander, maar who cares? Die door de kelen gierende emoties zijn het zout in de patatten van zo’n WK.
Tranen met tuiten vloeiden er na afloop in het Mexicaanse kamp, ook onder de spelers. De dankbaarheid over de stunt van de ZuidKoreanen tegen de Duitsers was gigantisch: in cantina’s en plaza’s in Mexico werd Korea bezongen, en er verzamelde zich zelfs een menigte voor de ZuidKoreaanse ambassade in Mexico City, die ‘Corea, hermano, ya eres Mexicano!’ scandeerde naar zijn nieuwe broedervolk.
Nog een mooi voorbeeld: de avond van de ontsnapping van Messi & co. Toen Rojo Argentinië op voorsprong had gebracht tegen Nigeria, leek alles in kannen en kruiken, maar dat was het allerminst: tot net voor het einde had een IJslands doelpunt in de andere wedstrijd de Argentijnen alsnog kunnen nekken. Er bestaan thrillers met dikbetaalde scenarioschrijvers die minder spannend en onverwacht in elkaar zitten. Moeilijk hier niet van te houden – het nagelbijten compenseert zelfs soms voor het gebrek aan kwaliteit.
En zeggen dat dat spelen van simultane slotwedstrijden louter ontstaan is om competitievervalsing te voorkomen.
In 1982 speelden Duitsland en Oostenrijk de allerlaatste wedstrijd in hun groep nadat concurrent Algerije enkele uren eerder al zijn wedstrijd had afgewerkt. Daardoor wisten de twee buurlanden dat ze, toen het 10 stond, allebei met een beter doelpuntensaldo dan de Algerijnen doorgingen. Met het afschuwelijkste nonspektakel uit de WKgeschiedenis tot gevolg: de ‘schande van Gijón’. Een Spaanse krant kwam toen op het schitterende idee om het wedstrijdverslag van dat bedroevende passieve gedoe niet in de sport maar in de misdaadsectie te publiceren.
Dat is lang geleden, en het simultaan spelen van de laatste wedstrijden in een groep heeft het fenomeen van de salonremises niet 100 procent kunnen uitroeien. Maar een lekker extraatje is het wel geworden. En dan nu: het echte werk. Geen excuses meer, 90 minuten, eventueel 30 erbij en strafschoppen. Spanning, drama, mooie doelpunten. Genieten, tot het weer vier jaar wachten is. Ze zijn gek, de criticasters die het landenvoetbal willen afschaffen.
Soms zijn fans meer bezig met de uitslag 500 km verder dan op het veld voor hun neus, maar spannend!
De Duitse voetbalbond verlengde nog voor het WK het contract van tot 2022.