Wat een leventje

Mentaal gezien moeten de eerste levensjaren als één lange drugstrip aanvoelen

‘Wat een leventje heeft zo’n baby hè,’ zei mijn neef laatst terwijl hij Tinus appelmoes aan het voeren was. ‘Alles wat je wil, wordt je aangereikt.’ Op dat moment begon mijn zoon te huilen. Hij gebaarde een paar minuten wanhopig met z’n mollige armpjes, tot mijn neef eindelijk het flesje met water in zijn mond stak en hij gretig begon te drinken.

Het lijkt me juist vreselijk om een baby te zijn. Ik zou ook de hele dag huilen als ik volledig afhankelijk was van anderen, zonder dat ik met ze kon praten. ‘Nee sukkels, ik wil geen rijstwafel, ik heb in mijn broek geplast! Mijn broek! Nat! Vies! Hier! Help!’ En dan heb ik het nog niet eens over subtielere problemen als een iets te strakke luier, spierpijn of een zaadje tussen je twee tandjes. ‘Rot op met die speen, krab gewoon even op mijn rug, linksboven please, linksboven!’ Dat is wat baby’s proberen te zeggen als ze huilen. Denk daar maar eens aan als je je zit te ergeren op het vliegtuig.

Mentaal gezien moeten de eerste levensjaren als één lange drugstrip aanvoelen. Om de paar weken wordt een baby wakker in een compleet nieuwe wereld. Babyontwikkelingsboeken klinken als de hallucinatiebeschrijvingen van Aldous Huxley: ‘Je baby begreep eerder hoe de relaties tussen voorwerpen en handelingen werken, nu kan hij ze op afstand van zichzelf plaatsen en in categorieën indelen: hij merkt dat hij net zo’n wezen is als mama, dat hij dezelfde bewegingen kan maken als zij.’ Wow dude. Wow.

Daarnaast hebben baby’s nog nauwelijks een afweersysteem, waardoor ze zo’n tien keer per jaar een paar weken zwaar verkouden zijn – maar ze kunnen óók nog niet goed door hun mond ademen, zodat ze tijdens zo’n periode constant high zijn van het zuurstoftekort en ‘s nachts steeds weer half stikkend wakker worden. Bij zulke onmogelijke combinaties weet je zeker dat Moeder Natuur een sadist is. Als je alles bij elkaar optelt, mogen we van geluk spreken dat we ons niets van deze helse periode kunnen herinneren.

Misschien vindt u mij te negatief, maar het helpt me juist om meer liefde voor Tinus te voelen. Om te waarderen hoe vrolijk hij meestal is. Als je ervan uitgaat dat een baby het makkelijk heeft, vind je hem al snel moeilijk. ‘Nou nou, chagrijntje,’ zei ik vanochtend bijvoorbeeld toen hij huilerig was – een van zijn twintig (!) tandjes is de laatste dagen langzaam zijn tandvlees aan het doorboren. Hij keek me aan met een blik van: ‘Chagrijntje? Really?’

Opeens herinnerde ik me hoe ik zelf als kind tijdens een vakantie voortdurend op mijn kop kreeg omdat ik chagrijnig was. Tot mijn ouders me na een week toch naar een huisarts brachten en ik bronchitis bleek te hebben. Blijkbaar durfde ik niet te zeggen dat mijn longen pijn deden. Ik kreeg sowieso nooit koorts.

Mijn zoon mag dus een onredelijke klootzak zijn. We zien later wel weer wat voor trauma’s dat heeft opgeleverd.