VOORAF De verdwijning van Marc Sluszny
De Antwerpse avonturier Marc Sluszny (56) werd vorige week
vermist na een duikongeval
nabij Perpignan in ZuidFrankrijk. Op 122 meter diepte in een grot verloor hij de verbinding met een collegaduiker. Daarna is hij niet meer gezien. Hij was zich aan het voorbereiden op een afdaling in een 202 meter diepe krater onder water.
Sluszny was een avonturier die zich waagde aan de meest uiteenlopende extreme sporten: van bungeejumpen uit een heteluchtballon tot autoracen, bobsleeën en zwemmen met haaien. Bijnadoodervaringen waren er op overschot, maar hij bleef doorgaan. Hij verklaarde voor zijn vermissing ten volle te willen leven.
Sinds vorige week heeft Erik Scharpé opnieuw gevoel in zijn vingers. De vuile was is na vijf maanden ook uit zijn valies, maar hij komt er niet toe om het expeditiemateriaal uit te laden. Hij verontschuldigt zich: de Yukon Arctic Trail heeft hij nog niet helemaal achter zich kunnen laten.
De gebruinde veertiger is een vriend van Marc Sluszny, de avonturier die vorige week vermist is geraakt na een duiktocht. Ze delen de zin voor avontuur. En voor een degelijke voorbereiding, zo benadrukt Scharpé: ze wagen zich uitsluitend aan een uitdaging als ze overtuigd zijn van de goede afloop. Hij valt even stil. ‘Ik ben er goed vanaf gekomen, Marc niet.’
De Yukon Arctic Trail staat te boek als een van de zwaarste ultramarathons ter wereld, bijna vijfhonderd kilometer lang, dwars door de het grote Canadese niets. Scharpé is een geoefend loper, die al duizenden kilometers heeft gemaald door de jungle en de woestijn. Een beetje kou houdt hem niet tegen. ‘Ik besefte ergens wel dat ik ooit mijn muur zou tegenkomen. Maar ik wist niet dat die muur zo hard ging zijn.’
Tot 54 zakte de temperatuur tijdens de voorbije editie van de Trail. Dat is geen kou meer, maar een constante pijn die aan je ledematen vreet. ‘Ik ging vlot van start, met een goed gevoel. Ik haalde andere deelnemers in. Maar ik merkte dat ik vermoeid raakte. Ik besloot in mijn slaapzak te kruipen om eventjes te rusten.’
De grond was zo overweldi gend koud dat de Kempenaar met WestVlaamse roots al snel besloot terug op te krassen. Wellicht is hij tijdens dat rustmoment even bewusteloos geraakt. Hij liep vrieswonden op aan zijn handen. De SOSknop die hij had meegekregen van de organisatie om alarm te slaan, werkte niet. Kapotgevroren.
‘Ik voelde niets meer aan mijn handen. Ik dacht dat ik ze kwijt was. Uren heb ik gelopen naar de volgende controlepost. Dat was mentaal zwaar. Ik besefte dat ik niet in paniek mocht schieten. Dan was het gedaan.’
Hij toont foto’s van andere deelnemers aan de wedstrijd. Zwarte tenen, zwarte vingers. Een Italiaanse collega is zijn handen en voeten kwijtgeraakt. ‘Dit was erover. Als vader van drie kinderen kon ik niet meer verantwoorden wat ik daar aan het doen was. Dat was me nog nooit overkomen. Ik heb echt een klop gekregen. Ik wist niet meer waarom ik daar was.’
Bakken in de jungle
De vraag waarom hij deelneemt aan de extreemste loopwedstrijden ter wereld, krijgt Scharpé regelmatig. Op een A4’tje heeft hij zijn gedachten uitgeschreven. Een belangrijk argument – punt één op het blad – is zelfontplooiing. Ooit woog hij honderd kilo en zagen zijn vrienden hem als de vleesgeworden tegenhanger van sportiviteit. Rond zijn dertigste is dat veranderd.
‘Een mens kan meer dan hij denkt. Ik doe dingen die ik zelf ‘Ik doe het om te relaxen.’