BOMBAST boven
Rock Werchter wordt meestal afgesloten door grote rocknamen: Arctic Monkeys en Nick Cave stelden niet teleur. Roméo Elvis hield het vaandel hoog voor de hiphop. En wie echt iets anders wilde, vond het bij Fever Ray.
Arctic Monkeys (¨¨¨¨è) stonden met extra manschappen op het podium. Tranquility Base Hotel & Casino, de jongste plaat van de Britten, bevat zoveel toetsen en laagjes dat je ze met z’n vieren niet gespeeld krijgt. Het klonk prima, maar die nieuwe songs werken live niet altijd. De titelsong wel, die blijft triest en melodieus overeind met zijn pinkelgeluidjes. Een ADHDsong als ‘She looks like fun’ valt uiteen in flardjes muziek, rare bruggen, drumsolo’s, enzovoorts. De groep is tegenwoordig soms gevaarlijk bombastisch, zoals in ‘Pretty visitors’.
Zanger Alex Turner speelt nog altijd dat hij een louche crooner in Las Vegas is – getuige zijn elvisbril. Elke keer dat hij ‘ironisch’ door zijn haar streek of zijn microfoonstatief bereed, kregen de vrouwen voor het grote podium het even te warm. Hij amuseerde zich te pletter, zei hij. En een man die ‘underpants’ rijmt op ‘baby grand’, die kun je veel vergeven. Die song, ‘One point perspective’, klonk overigens als een soundtrack bij een arty film uit de sixties, met zijn verkouden gitaar en weelderige strijkers.
Het concert schakelde een versnelling hoger in zijn tweede helft, waarin niet toevallig meer materiaal zat van de vorige platen. ‘Knee socks’ (met geestige falsetten van Turner en drummer Matt Helders), ‘Do I wanna know’, ‘Arabella’ en zelfs het onverslijtbare ‘I bet you look good on the dancefloor’ van de eerste plaat werkten live gewoon beter dan het nieuwe materiaal.
Rode en andere duivels
Nick Cave (¨¨¨èè) had zijn aanpak behoorlijk uitvergroot voor de massa voor het podium. ‘Magneto’, ‘Do you love me’, ‘From her to eternity’ en ‘Loverman’: in elk nummer werden percussierekken aangevallen met tamboerijnen, sneuvelden strijkstokken en werden piano’s met ellebogen bespeeld. Nochtans had de kerkachtige stilte tijdens het openingsnummer ‘Jesus alone’ hem kunnen geruststellen: dit publiek volgde hem ook zonder wilde uitbarstingen.
Zelf ijsbeerde, sprong en brulde Cave als een gekooid beest, en voor het eerst in de vele concerten dat we hem hebben zien tekeergaan, hadden we soms het gevoel dat hij Nick Cave spéélde. Cave als family entertainer, laat dat toch niet gebeuren. Het was gelukkig maar af en toe. Verder in de show jende hij fans van Arctic Monkeys op de eerste rij met hun Tshirt. En niemand heeft zo’n goede timing als hij. ‘In came the devil...’, improviseerde hij in ‘Stagger Lee’. Halve tel stilte en dan: ‘… a Red Devil’. Grijnsje, gejuich op de wei.
Natuurlijk waren er mooie momenten. Het snokkende vioolarrangement van ‘The weeping song’, de treurende harmoniumklank en zachte samenzang van de Bad Seeds in ‘Push the sky away’. Het is een beetje oneerlijk om te vergelijken met het fenomenale concert in het Sportpaleis vorig jaar, maar dat niveau haalde Cave in Werchter helaas niet.
Raffinement in rap
Ondertussen bouwde Roméo Elvis (¨¨¨¨è) een feest in Klub C. Na eindeloze tournees in Frankrijk is hij niet meer de splinterbom van zijn vroegere shows, maar het publiek krijgt raffinement en evenwicht in ruil. Roméo Elvis heeft een nieuwe handlanger, de Nederlander Lennard Vink, op elektronica en percussie. Daardoor kreeg klanktovenaar Le Motel meer ruimte om zijn inventieve grootstedelijke soundminiatuurtjes te etaleren.
Het concert stond opnieuw in het teken van samenhorigheid: ‘Mijn moedertalig is Frans, maar vaandag ben ik een beejtje flamand. En Belg.’ De Brusselaar danste met de driekleur in de frontstage tijdens ‘Bruxelles arrive’, dat de laatste kopstoot van de avond uitdeelde.
Het was Fever Ray (¨¨¨èè) die dit jaar de ondankbare taak had in een halfvolle Klub C op te boksen tegen de afsluiter op het hoofdpodium. Maar de Zweedse Karin Dreijer Andersson is met haar excentrieke shows en experimentele platen sowieso geen crowdpleaser. Ze stond er in haar vaste The Jokerlook: witgekalkt gezicht, ogen en lippen in het blauw aangezet, sardonische grijns om de mond. Haar medemuzikantes droegen een zwarte lederen outfit of een cartoonesk spierbundelpak. En omdat de festivalset korter was dan in een zaal, hadden ze hem nog een tikje explicieter gemaakt: artistiek verantwoorde pussy grabbing.
Wie het te feministisch of fetisjistisch vond, kon nog altijd naar Arctic Monkeys gaan kijken.
Het is oneerlijk om te vergelijken met het fenomenale concert in het Sportpaleis, maar dat niveau haalde Nick Cave in Werchter niet