Vergeet de woestijn
Ik lig naakt op mijn groene fauteuil, in mijn linkerhand een fles Absolut Vodka. Ik filosofeer over de liefde. Al bij al geloof ik er niet meer in. Ik moet minder drinken. Ik brand een kaars. Gewoon omdat het zaterdag is en ik nood heb aan een rituele actie en ik straks misschien ga bidden.
We zaten vorige week op restaurant en je toonde me hoe ik een zeebaars moet fileren. Je kwam een beetje dichterbij, boog je over mijn bord en ik kon me voorstellen hoe het zou zijn als we zouden kussen. Ik verlangde naar je en jij verlangde naar de woestijn. Je zei: ‘Al die jaren heb ik geprobeerd mijn leegte op te vullen met vrouwen, ik moet even alleen zijn.’
Zelf had ik gedacht aan een woud met watervallen, onze naakte lijven omringd door pauwen, en een glas sherry. Maar goed, jij wilde naar de droogte. Oké dan, de woestijn was ook goed. Ik kreeg later door dat ik niet pas in het concept van de woestijn. Jij hebt behoefte aan een ontmoeting met kamelen die je wezenloos aanstaren en je zeggen dat je moederziel alleen bent.
‘Vergeet de woestijn’, zei ik. ‘Ik denk dat we het iets dichterbij moeten zoeken. Mijn slaapkamer ligt hier bijvoorbeeld op 2,6 kilometer vandaan.’ Maar het was nog geen elf uur ’s avonds en jij wilde weg omdat je je driften niet meer achterna wilde lopen.
Ik vind dat mannen bij een eerste têteàtête niet over woestijnen en driften moeten praten. Mannen moeten bij een eerste têteàtête een huwelijksaanzoek doen. Ik neem nog een slok Absolut Vodka.
Enkele weken geleden stuurde je me een sms’je of je bij me kon slapen. Ik las de sms pas de vol gende dag, maar als ik wakker was geweest, zou ik de deur hebben geopend. Naakt. Dat zeg ik er gewoon even bij. Vervolgens zou ik onze driften hebben uitgeleefd op hoog niveau.
Nu zaten we op restaurant en zei ik dat we naar onze lichamen moesten luisteren. Jij zei dat het een cliché was. Ik vond dat niet waar. Ons lichaam is veel slimmer dan alle theorieën die we hier over driften, de woestijn en zeebaarzen verkondigen. Jouw lichaam koos ervoor om naar het station te wandelen, mijn lichaam sleepte zich voort.
Ik zei je dat ik moe was. Ik heb al zoveel geprobeerd. Ik heb spelletjes gespeeld, ik heb oprechte liefdesverklaringen afgevuurd, ik heb gedaan alsof de liefde een grap was, en ditmaal zei ik je oprecht dat ik in de liefde geloofde en jij nam de trein van 23.22 uur naar de woestijn.
Ik lig op mijn fauteuil. De kaars brandt nog steeds en straks zal ik op mijn knieën vallen en bidden. Lieve Maria, zou de liefde kunnen aanwaaien? Liefst een van de komende dagen.
Ik vind dat mannen bij een eerste têteàtête niet over woestijnen en driften moeten praten. Mannen moeten bij een eerste têteàtête een huwelijksaanzoek doen
Julie Cafmeyer gaat elke donderdag op zoek naar zomers en ander geluk.