‘Een succesvolle Belg van vreemde origine werd vroeger snel geclaimd’

Demir pakt het anders aan, merkt Fikry El Azzouzi

Zuhal Demir, u bent niet alleen onze staatssecretaris voor Gelijke Kansen, u blijft voor mij een fenomeen. Dat had ik vorige week al verteld (DS 7 juli), maar na

uw interview in De Standaard is extra erkenning wel op zijn plaats (DS 11 juli).

Het zijn moeilijke tijden voor u en uw partij, de peilingen doken voor het eerst naar beneden, de Vlaamse feestdag werd gevierd en het communautaire heeft uiteindelijk een muis gebaard. Waar moet u nog voor strijden als u ziet dat op 11 juli vooral de Belgische tricolore overal pronkt? Ik zou niet weten wat zoiets doet met het zelfvertrouwen. Gelukkig verloor België zijn halve finale tegen Frankrijk.

Het was niet het avondje van Mousa Dembélé. Ik las in dat interview dat Dembélé een vrome moslim is en dat u zich niet comfortabel zou voelen met een type zoals hem als schoonzoon. Ik deed meteen research en googelde zijn naam. Daar zag ik foto’s van de vrome moslim met vrouw en kind. Zijn vrouw was zo’n typische WAG, een exmodel, bloedmooi en goedlachs. Zijn kind leek heel hard op zo’n typisch kind.

Nog een fenomenale uitspraak van u: de Rode Duivels vormen geen afspiegeling van de multiculturele samenleving, het zijn miljonairs op een veld. Ik kan u geen gelijk geven, maar dat zal u vast niet erg vinden. Wat voor u telt, is de fenomenale uitspraak.

Een beetje staatssecretaris voor Gelijke Kansen zou van geluk springen als ze een ploeg zag die zo divers is dat iedereen in het land er zich in kan herkennen ongeacht zijn naam, religie, kleur of afkomst.

Maar voor u kunnen 22 miljonairs op een veld geen symbool zijn. Dat maakt het een beetje ingewikkeld. Vroeger werd een succesvolle Belg van vreemde origine erg snel geclaimd, maar met u als staatssecretaris van Gelijke Kansen pakt zoiets niet, met u wordt alles anders. Normaal is bijlange niet genoeg voor u, voor uw coalitiepartners maakt het niets uit. Gelijke kansen heeft voor hen dezelfde betekenis als een geniepige scheet. Je ruikt iets, maar je zwijgt en gaat door met de orde van de dag.

Ik las dat u vroeger de dingen soms te scherp had geformuleerd. Maar sinds u moeder bent, is dat minder geworden. Had ik al die fenomenale uitspraken van vroeger gemist? Ik deed meteen grondige research en slaakte een zucht van opluchting. U bent niet milder geworden, u blijft in herhaling vallen.

De laatste vraag ging over Mawda, een Koerdische kleuter van twee die stierf door een politiekogel. U had bewust over die zaak gezwegen, zei u, een kind verliezen is het ergste wat er is, ongeacht de omstandigheden. Dat vond ik goed, soms moet je die fenomenale uitspraken opsparen voor

Een beetje staatssecretaris voor Gelijke Kansen zou blij zijn met een ploeg waar heel het land zich in herkent

iets anders. Maar ik voelde dat het bij u begon te kriebelen. U wilde nog iets zeggen. Ik begon luid te schreeuwen: zwijg, Zuhal. Zwijg. Nu even niet. Dit is gevoelige materie.

In het interview begon u heel familiair over Bart, uw dierbare werkgever, en dat u inhoudelijk met hem akkoord ging. Ik probeerde u op allerlei manieren de mond te snoeren. Zwijg! Zwijg! Zwijg!

U vertelde verder en zei dat de ouders het diep vanbinnen misschien ook weten, maar op zo’n moment is zo’n uitspraak natuurlijk het laatste wat je wilt horen, daarom koos u liever om te zwijgen en het onderzoek af te wachten.

Maar u zweeg niet. Waarom hebt u gesproken, Zuhal? U herhaalde de uitspraken van uw voorzitter om daarna nog eens extra in de wonde te porren door te zeggen dat de ouders het diep vanbinnen misschien ook wel weten. Waarom, Zuhal Demir, waarom kan u niet één keer gewoon zwijgen, maar dan ook echt zwijgen?