Godot is een rapper
Een toegewijd publiek, een geknipte locatie en visionaire organisatoren: het Nederlandse hiphopfestival Woo Hah heeft alle troeven in handen. Mochten de artiesten nu ook nog eens meewillen.
Safaripark De Beekse Bergen, in het Nederlandse Hilvarenbeek, ontpopt zich dezer dagen als het ultieme festivalterrein. Met Best Kept Secret heeft het al een van de juwelen aan de Nederlandse festivalkroon onder zijn vleugels. In augustus volgt dancefestival Decibel Outdoor. En het voorbije weekend was het de nieuwe uitvalsbasis voor hiphopfestival Woo Hah, met headliners als J. Cole, Asap Rocky en Lil Pump.
Woo Hah maakte de voorbije jaren een sprookjesachtige opmars door. In 2014 wilde het inspelen op de groeiende populariteit van hiphop, die buiten het op Nederlandse rappers gefocuste Appelsap nog geen jaarlijkse afspraak had in Nederland. Met 3.500 bezoekers op de voormalige hoofdwerkplaats van de Nederlandse Spoorwegen in Tilburg kende het festival een bescheiden begin. Vorig jaar stootte Woo Hah daar definitief op zijn limiet: met 15.000 hiphopliefhebbers per dag zat de site tjokvol. Dus week het festival uit naar de Beekse Bergen, met zijn moderne camping, uitgestrekte terrein en idyllische setting tussen meer en bos.
Directeur Ruud Lemmens had groei verwacht, maar niet tegen dit tempo. ‘Ons eerste plan begrootte 15.000 bezoekers tegen 2018. Toen we deze editie planden, mikten we al op 25.000 – zo groot als Best Kept Secret nu is. Maar de ticketverkoop liep zo goed dat we besloten nog uit te breiden. En ik zie nog marge: op dit terrein moeten we 45.000 man kwijt kunnen. Ik denk dat daar ook voldoende vraag voor is.’
Een deel van die vraag zit ook in België. 4.500 landgenoten zakten dit jaar af naar Hilvarenbeek. Een aanzienlijk deel daarvan bleek bij Dvtch Norris te staan, die op zaterdag mocht openen. ‘Wie komt er uit België?’ vroeg hij – tot zijn eigen verbazing gingen álle handen in de tent de lucht in.
Dancebattle
Daarbij waren ook Kato, Lise, Sayennah en Isabelle (allen 20) uit Leuven. ‘Normaal doen we Pukkelpop, Les Ardentes, Dour of Couleur Café. Dat laatste programmeert ook veel hiphop, maar dit jaar stond er meer Franse rap. Wij hebben het eerder voor Nederlandse acts en Amerikaanse artiesten, en dus werd het Woo Hah. Het valt ons op dat de sfeer hier positiever lijkt dan in België: gisteren zagen we hier nog een spontane dancebattle. Dat zou in ons land nooit gebeuren.’
Ongelijk hebben ze niet. Alle bezoekers lijken een enorme toewijding aan het genre te tonen. Dat begint al bij de tekstkennis – de fans rappen bijwijlen verstaanbaarder dan de artiesten zelf – maar blijkt ook uit de kledingstijl: het wemelt van de urban trainingspakken van Nike en Adidas, vette sneakers en Calvin Kleinondergoed.
Dat valt ook Dvtch Norris op. ‘Dat doet deugd, want het toont dat de hiphopcultuur echt leeft. Daarom ben ik ook erg blij met het hiphopfestival Fire is Gold, dat sinds vorig jaar in Vilvoorde plaatsvindt. Met 5.500 toeschouwers en een Belgischer programma is dat de babyversie van Woo Hah, maar het is een begin.’
Zwangere Cardi
Op Woo Hah passeren ook Nederlandse toppers als Ronnie Flex en Sevn Alias de revue, maar daar ligt de nadruk niet. ‘Die acts kunnen de mensen elders al genoeg zien’, zegt Lemmens. Woo Hah pakt het internationaler aan: dat Amerikanen als J. Cole en Ty Dolla Sign de grote plas oversteken komt omdat Woo Hah hen samen benadert met het Zwitserse Frauenfeld en het Duitse Splash. Maar er lukken ook uniekere exploten: Asap Rocky vliegt speciaal voor Woo Hah over uit Californië. ‘Dat wij een zuiver hiphopfestival zijn helpt daarbij’, zegt Lemmens. ‘Op andere festivals zijn die rappers vaak die ene hiphopact. Hier kennen ze de hele backstage.’
Dat is ook het verfrissende aan Woo Hah. Waar traditionele festivals zich beperken tot enkele grote namen of hypes van de maand, komen hier de nuances van het genre aan het licht. De smoothjazz van de poëtische Mick Jenkins deelt er de affiche met de metaltrap van Scarlxrd. Met als hoogtepunt op zondag de opeenvolging van turnupfeestkoning Lil Pump en conscious rapper J. Cole. Hun genres staan zo diametraal tegenover elkaar dat ze zelfs ruzie hebben – het zijn beiden rappers, maar ze hebben ongeveer evenveel gemeenschappelijk als dEUS en Niels Destadsbader.
Alleen vrouwen ontbreken schromelijk op de affiche: met Junglepussy, Latifah en FFLean telden we er maar drie op tachtig artiesten. Lemmens haalt de schouders op. ‘Ik weet dat het een belangrijk thema is, ik heb die vraag nog gekregen. Maar het is niet altijd evident. Dit jaar hadden we Cardi B vastgelegd, misschien een van de meest relevante vrouwelijke rappers van het jaar. Maar zij zegde plots af – daar kunnen wij ook niets aan doen.’
Zo lijkt het voornaamste wat het festival parten speelt zowaar de artiesten zelf. Twee jaar geleden verloor het met Future en Mac Miller al zijn twee headliners. Vorig jaar haakten er drie af terwijl de ticketverkoop al liep. Dit jaar gaven met Action Bronson, Trippie Red, Smokepurpp, Blackbear, Goldlink, Tekashi 6ix9ine en Cardi B liefst zeven artiesten verstek. ‘Het wordt nooit saai, dit werk’, reageert Lemmens. ‘Helaas hoort het erbij. Rockbands toeren veertig dagen in een bus: dat geeft zekerheid. Rappers zijn… flexibeler. Bovendien ligt het niet in onze handen. Cardi B werd zwanger, Action Bronson scheurde zijn meniscus, Tekashi werd opgepakt en Smokepurpp cancelde omdat hij een betere show kon krijgen in de VS. Dat zou je bij een popband nooit meemaken.’
Veertig minuten te laat
Ook de artiesten die wel komen opdagen, maken het de organisatie niet gemakkelijker. In principe staan op de drie zijpodia geen artiesten gepland tijdens een hoofdact. Maar zowel Migos als Asap Rocky begon een halfuur te laat, waardoor wie nadien nog iets in een tent wou meepikken eraan was voor de moeite. Joey Badass liet liefst veertig minuten op zich wachten – wat tot extra wrevel leidde bij fans die Asap Rocky voortijdig uitwuifden om op tijd te zijn. Bovendien reageerde Woo Hah op sociale media amper op die vertragingen. ‘Bij hiphop is het inderdaad zo dat artiesten weleens te laat komen’, klinkt het na aandringen bij Lemmens. Maar op de redenen daarvoor – vertraging bij het transport of gewoon nog geen zin? – wil hij niet ingaan. ‘Hiphopartiesten zijn nu eenmaal grillig. Vaak is het een combinatie van die factoren.’
Gelukkig maakten de performances wat goed. Joey Badass leverde een van de beste hiphopshows van het jaar, met ruimte voor maatschappijkritiek én feestgedruis. En bij de hits van Migos sneuvelden hoogspringrecords in de moshpits – op het zanderige terrein leverde dat enkele honderden stoflongen op.
Het toont de vergevingsgezindheid van een hiphoppubliek. Want ook tijdens het wachten weerklonk geen boegeroep, enkel feestbijvoorbaat als dj’s de Spotifyraphits du jour in de mix gooiden. Zelfs als er enkel een radio stond, zou Woo Hah een feest zijn. Om het met Ty Dolla Sign te zeggen: ‘That’s a vibe.’
‘Op andere festivals zijn rappers vaak die ene hiphopact. Hier kennen ze de hele backstage’
RUUD LEMMENS Festivaldirecteur Woo Hah
Joey Badass leverde een van de beste hiphopshows van het jaar, met ruimte voor maatschappijkritiek én feestgedruis