REGELING UIT ANDER TIJDPERK

Dat minister van Arbeid Kris Peeters (CD&V) groen licht heeft gegeven voor de toepassing van het SWTstelsel bij Carrefour, is begrijpelijk. Met een njet zou hij de toorn van de vakbonden over zich hebben afgeroepen en een flink deel van de publieke opinie van zich hebben vervreemd. Hij zou worden afgeschilderd als een hardvochtig man, die geen begrip toont voor de zwaksten op de arbeidsmarkt. Daar heeft hij niets bij te winnen. Zeker niet als kopstuk van een politieke partij die zich geprofileerd heeft als het sociale gezicht van deze regering.

De beslissing is begrijpelijk, maar zendt toch een verkeerd signaal uit. Het brugpensioen is, ook na de cosmetische transformatie tot SWT, een regeling uit een ander tijdperk, die geen antwoord biedt op de uitdagingen van de huidige arbeidsmarkt. Hoe kun je bij een herstructurering een extra gunstige regeling voor oudere werknemers verdedigen, terwijl België aan de staart van het Europese peloton bengelt qua arbeidsparticipatie van 55plussers, en tegelijk het land is met de op één na hoogste vacaturegraad? De regering staat op het punt een arbeidsdeal af te sluiten om de knelpunten op de arbeidsmarkt aan te pakken, maar weigert komaf te maken met het SWT, dat die knelpunten juist in de hand werkt.

Peeters kan argumenteren dat ook de SWT’ers weer aan de slag zullen moeten. Daartoe zal Carrefour een extra financiële inspanning doen. Maar we weten allemaal dat dit een doekje voor het bloeden is. Uit de cijfers blijkt dat SWT’ers vrijwel nooit nieuw werk vinden. Geen wonder: ze krijgen nauwelijks vacatures aangeboden. Vlaams minister van Werk Philippe Muyters (NVA) wil hen nu meer achter de veren zitten, en desnoods schorsen. Zo worden ze bijna als gewone werklozen behandeld. Maar dat zijn ze niet, want ze krijgen een extra vergoeding van hun exwerkgever. En die werkt juist remmend op de activeringspogingen. Want wie is bereid om werk te zoeken en te aanvaarden als hij of zij er financieel nauwelijks op vooruitgaat?

Het is met het SWTstelsel net als met de kerncentrales of de salariswagens. Iedereen weet dat we ervan af moeten, maar niemand wil degene zijn die de ultieme dolkstoot geeft. Het is nu eenmaal makkelijker en comfortabeler om de status quo te behouden, zelfs tegen beter weten in, dan om belangengroepen en lobbymachines tegen je in het harnas te jagen. De prijs die we daarvoor betalen, is hoog: een samenleving die in veel opzichten beter zou kunnen zijn.

Iedereen weet dat we van het SWTstelsel af moeten, maar niemand wil de ultieme dolkstoot geven