Multitalent met twee gezichten
Wat voor performer wil Justin Timberlake nu precies zijn, een urban popster met vette moves of een kampvuurzanger van het Amerikaanse platteland? Die vraag domineerde zijn concert in Antwerpen, waar voor de rest alles perfect op rolletjes liep.
Justin Timberlake stond al op jonge leeftijd vol in de schijnwerpers. Hij was amper zeventien toen hij met de boyband Nsync doorbrak. Vier jaar later ging hij al solo. Bleek dat eventjes een goede zet: zijn eerste soloplaat Justified was een wereldwijd succes en het moet gezegd: de alombekende songs uit die plaat bleven in dit concert moeiteloos overeind. Meer nog, ze behoorden tot de hoogtepunten.
‘Like I love you’: zestien jaar oud maar nog altijd even fris en fruitig. ‘Cry me a river’ bewees nogmaals dat het de beste breakupsong is die de popmuziek in de afgelopen twintig jaar heeft voortgebracht. Over ‘Señorita’ grapte Timberlake: ‘Doe maar niet of jullie dit niet kennen.’ Natúúrlijk zongen de ‘ladies’ en de ‘guys’ in het publiek hun koortjes luidkeels mee. ‘Rock your body’ bracht hij samen met zijn dansers op de flashy kleuren van de discodansvloer, die speciaal daarvoor te midden van het publiek op de grond was gelegd. Sinds de Super Bowl van 2004 is die song onlosmakelijk verbonden met ‘Nipplegate’, het incident waarbij Timberlake Janet Jacksons borst ontblootte terwijl hij ‘better have you naked by the end of this song’ zong en de hele wereld verontwaardigd reageerde.
We vermelden het omdat het opnieuw relevant werd toen Timberlake begin dit jaar nogmaals de halftime show van de Super Bowl voor zijn rekening mocht nemen en heel Twitter over hem heen viel omdat hij Janet Jackson niet had uitgenodigd, omdat hij het aandurfde om Prince te coveren met diens beeltenis naast hem op een groot scherm, en omdat zijn performance in het geheel geen al te grote indruk had nagelaten. Kort om, sinds zijn hoogdagen als talentvolle twintiger is Justin Timberlake behoorlijk van zijn voetstuk gedonderd.
Marlboroman
Van zijn recente plaat Man of the woods lieten de meeste critici geen spaander heel. Begrijpelijk: Timberlake presenteerde zichzelf in de trailer voor dat album – naar eigen zeggen ‘een ode aan zijn landelijke roots in Tennessee’ – plots als een soort Marlboroman. Denk: geruite hemden, kampvuren en sfeerbeelden van besneeuwde bossen in landelijk Amerika. Cowboyhoeden kwamen er nog net niet aan te pas, paarden wel.
Dat idyllische beeld werd ook op het podium geënsceneerd. Muzikanten, dansers en zangers gingen rond een (écht) kampvuur zitten, speelden dat ze dikke lol hadden met elkaar en zongen covers. Over die covers kunnen we kort zijn: wat een geluk dat de twee Johns (Lennon en Denver) de versies van hun klassiekers ‘Come together’ en ‘Thank God I’m a country boy’ niet gehoord hebben.
Wat wilde Timberlake met dit toneeltje nu vertellen, vroegen we ons af. Dat hij als muzikant tegenwoordig meer naar country neigt dan naar urban? Dat was dan niet te horen in die nieuwe songs. Zelfs zijn duet met countryzanger Chris Stapleton, ‘Say something’, was meer urban pop dan wat anders. Als de Bee Gees anno 2018 nog muziek zouden maken, zou dat wellicht klinken als ‘Montana’. ‘Supplies’ draaide op een trapbeat. Naar landelijke roots was het ver zoeken.
Beter dan Bruno
Los van zijn verwarrende muzikale zoektocht liet Timberlake wél zien dat hij nog altijd een van de beste performers ter wereld is. Zijn eigen moves moesten niet onderdoen voor die van zijn uitstekende dansers en het publiek at uit zijn hand. Tegen het discofunkritme van afsluiter ‘Can’t stop the feeling’ had niemand nog verweer – geen booty die níét shakend de deur uit ging. Bovendien leek Timberlake onvermoeibaar, nog zo’n kenmerk dat alle toppers gemeen hebben. In dat opzicht lijkt Timberlake op die andere topperformer van het moment, Bruno Mars. Ook al zo’n multitalent. Dinsdagavond was Timberlake een soort Bruno zonder de bling: even glad, even extreem getalenteerd, maar beter gekleed. En naar een stijlicoon is het altijd fijn kijken.
Over de twee covers kunnen we kort zijn: wat een geluk dat John Lennon en John Denver ze zelf niet gehoord hebben
Justin Timberlake. Gezien op dinsdag 17 juli in het Sportpaleis, Antwerpen.